فاصبر کما صبر أولو العزم من الرسل و لا تستعجل لهم کأنهم یوم یرون ما یوعدون لم یلبثوا إلا ساعة من نهار بلاغ فهل یهلک إلا القوم الفات ( احقاف(46)/35)
پس صبر کن آن گونه که پیامبران اولوالعزم صبر کردند و برای (عذاب) آنان شتاب مکن، هنگامی که وعده هایی را که به آنها داده می شود ببینند( احساس می کنند که) گویی فقط ساعتی از یک روز ( در دنیا) توقف داشتند، این ابلاغی است برای همگان آیا جز قوم فاسق هلاک می شوند؟!
تحقق رسالت عظیم انبیاء خاصه نبی مکرم اسلام (ص) با انواع مخالفت ها،توطئه ها، آزارها، جنگ های روانی، فشارهای گوناگون و گرفتاری های متعدد مخالفین و معاندین مواجه بوده است؛ تا جایی که این آزارها، شخصیت بی نظیری همچون انبیاء که دریای رحمت و مهربانی بودند را به ستوه آورده و از هدایتشان مأیوس می شوند و از خداوند برایشان عذاب طلب می کردند، چون کفار به جهت عناد و اصرار آنچه پیغمبر(ص) می گفت در باب معاد و غیر آن انکار می کردند، و به جهت این، غبار غم بسیار، بر خاطر عامر سید مختار می نشست و به سبب ایذاء و آزار مضطرب می گشت، از این جهت حضرت آفریدگار او را به ثبات قدم و اصطبار امر فرمود.
امر خداوند به رسول خاتم (ص)، همراه و همانند می شود به صبر پیامبران گذشته که همچون پیامبر اسلام (ص) گرفتار معاندین بودند. لذا به ایشان خطاب می آید: صبر کن همچون پیامبران «اولوالعزم» ، تا به مقصود خود نائل آیی.
تنها تو نیستی که با مخالفت و عداوت این قوم مواجه شده ای، همه پیامبران «اولوالعزم» با این مشکلات روبرو بودند و استقامت کردند. نوح(ع) پیامبر بزرگ خدا 950سال دعوت کرد اما جز گروه اندکی به او ایمان نیاوردند، پیوسته آزارش می دادند و به سخریه اش می گرفتند. ابراهیم (ع) را به میان آتش افکندند و موسی (ع) را تهدید به مرگ کردند و قلبش از نافرمانی های قومش پرخون بود و عیسی (ع) را بعد از آزار بسیار خواستند به قتل برسانند که خداوند نجاتش داد.
بنابراین زندگی پیامبران بزرگ خدا- خصوصاً پیامبر اسلام (ص)- بیانگر مقاومت بی حد و حصر آنها در برابر حوادث سخت و طوفان های شدید و مشکلات طاقت فرسا است و با توجه به این که مسیر حق، همیشه دارای این گونه مشکلات است، رهروان راه حق باید از آنها در این مسیر الهام بگیرند. روزهای سختی بر پیامبر (ص) گذشت، دشمنان لجوج برای نابودی او کمر بسته بودند و حتی خویشاوندان نزدیکش در صف اول مبارزه قرار داشتند، پیوسته به میان قبایل عرب می رفتند و از آنها دعوت می کردند اما کسی به دعوت ایشان پاسخ مثبت نمی داد، سنگسارش می کردند آن چنان که از بدن مبارکش خون می ریخت. آن چنان ایشان را در محاصره اجتماعی، اقتصادی و سیاسی قرار می دادند که تمام راهها به روی وی و پیروان اندکش بسته شد، بعضی از گرسنگی تلف شدند و بعضی را بیماری از پای در آورد، یاران اندکش را شکنجه های سخت می دادند، ساحر و دیوانه اش می خواندند، خاکستر بر سرش می ریختند و … اما با تمام این احوال، صبر و استقامت را که امر خداوند بود به بهترین وجه ممکن به انجام رسانید.
صبر و استقامت بر پیروان پیامبر، خصوصاً رهبران اسلامی یک فریضه است تا از الگوی بی بدیل و حسنه پیامبر خاتم (ص) سود جویند. امام علی (ع) چنین ما را هدایت فرمودند: صبر و استقامت بر رهبران و زمامداران فریضه است. زیرا خداوند به پیامبرش فرموده : فاصبر کما صبر أولوالعزم من الرسل . و همین معنی را بر دوستان و اهل طاعتش نیز فرض کرده است، چرا که می گوید برای شما در زندگی پیامبر (ص) تأسی نیکویی بود، و شما نیز باید همگی به او اقتدا کنید.

چرادر میان همه پیامبران وائمه اطهار علیهم السلام ورسول اکرم صلی الله علیه وآله وسلم فقط برای حضرت آقا امام حسین علیه السلام اربعین گرفته می شود؟

دلائل مختلفی ممکن است درآن باشد.که فلسفه اصلی این بزرگداشت ان شاء الله با حضور حجت حق آقا امام زمان روشن می گردد. اینطور که بزرگان فرمودند:

1- این عزاداری در اربعین امام حسین علیه السلام جنبه سیاسی داشت وبازماندگان کربلا برای رسوایی بیشتر یزید نیاز بود یکبار دیگر به کربلا برگردندو عزاداری کنند تا مردم بدانند این افراد بی گناه وبا طمع خواهی وظلم دولت غاصب وقت به شهادت رسیدند وعلت قیام آنان یورش به خلیفه مسلمین نبود بلکه برای دفاع از حق وحقوق مردم وفساد در دستگاه حکومتی وجلوه دادن باطل جای حق وامر به معروف ونهی از منکر وزنده نگه داشتن دین جدشان رسول الله  بود.

2-جابربن عبدالله انصاری به سفارش پیامبر اعظم صلی الله علیه وآله اولین زائر قبر امام حسین علیه السلام در روز اربعین با آن آداب خاص به زیارت این امام همام مشرف می شود ونشان می دهد که زیارت اربعین ثواب بیش از 70 حج مقبول را دارد.

3-سر مبارک این شهدا که به شام برده  شد در روز اربعین به کربلا برگردانده شده تا در کنار بدن مبارک دفن گردیده وبه آرامش ابدی برسد.

4- اسرای کربلا با مسئولین این کاروان حضرت امام سجاد علیه السلام وخانم حضرت زینب سلام الله علیها ودیگر زنان وکودکان برای زیارت از شام به کربلا مشرف می شوند در روز اربعین همان سال وبه احتمالی اربعین سال آینده به سرزمین  کربلا می رسند ودوباره غم جانگداز آن مصیبت عظمی برایشان زنده می شود وبه پاس داشتن یاد وخاطره این عزیزان غم دیده کربلا اربعین حسینی شکل می گیرد واین زنان تا سه روز در کربلا می مانند وچنان عزاداری می کنند که نزدیک بود جانهایشان تلف شود وبه امر آقا حضرت سجاد علیه السلام کربلا را به سمت مدینة الرسول ترک می کنند.

باذکر صلوات بر شهدای کربلا والتماس دعا

حضرت فاطمه صغری معروف به رقیه خاتون ، در غروب عاشورا بعد از شهادت پدر بزرگوارشان امام حسین علیه السلام وقتی چادرها وخیمه ها را آتش می زنند، او در میان یکی از این خیمه ها بود.یکی از دشمنان ازلشکر ابن سعد وارد شد.این دختر کوچک فکرکرد          می خواهند اوراکتک بزنندداشت فرار می کرد ولی آتش مانع فرارش بود.

راوی می گوید :این دختر کوچک وقتی دید ماقصد آزارش رانداریم فقط می خواهیم او را ازآتش برهانیم ،از ما تقاضای یک ظرف آب نمود. وقتی آب رارابه دستش دادیم از خیمه بیرون رفته ، وبه سمت قتلگاه روانه شد.صدایش زدم ای دختر مگر آب نمی خواستی پس چرا نمی نوشی ؟با صدای لرزانش جواب داد، وقتی بابابم حسین به قتلگاه می رفت به عمه ام زینب گفت .خواهرم من خیلی تشنه ام.              من می خواهم این آب را برای بابا ببرم. راوی می گوید:حرکت  این دختر قلبم رالرزاند.

وقتی اسرای اهل بیت امام حسین علیه السلام از بیابان عبور می کردند به قصر بنی مقاتل رسیدند . بخاطر اینکه جوعمومی خراب نشود اسرا رااز بیابان خشک وبی آب وعلف عبور می دادند. وبه علت گرمای فراوان وآفتاب سوزان روزها استراحت می کردند وشبها راه می رفتند. لشکریان یزید ملعون برای خود چادر وخیمه برپا می کردند ودر زیر سقف آن استراحت می نمودند وزنها وبچه های بی گناه همراه آقا امام سجادعلیه السلام زیر تابش گرم آفتاب روی زمین باید استراحت می نمودند. وگاهی زیر تکه سنگی   ویا علف بلندتری دراز می کشیدند .

سربازان دشمن فکرکردند در بیابابن گم شدند،  واز آنجایی که حال عمومی آقا امام سجاد علیه السلام زیاد مناسب نبود وگرما نیز آن راتشدید نمود با عجله کردن لشگر دشمن کار سر شماری زنان وکودکان از دست حضرت زینب سلام الله علیها در رفت .وبا کمک خواهرش وزنان محارم آقا امام سجاد علیه السلام رابالای شتر بی کجاوه خواباندند. چند ساعت راه رفتند ،ویک جا سر آقا  امام حسین  علیه السلام راکه برروی نیزه بود به زمین چسباندند. وهر کاری کردند نیزه از زمین جدا نمی شد . علت را از همدیگر پرسیدند کسی قدرت جواب نداشت. تا اینکه از امام زین العابدین علیه السلام پرسیدند. حضرت فرمود عمه جان بچه ها را سرشماری کن.

حضرت زینب سلام الله علیها دیدند حضرت رقیه علیه السلام در بین بچه ها نیستند.رو به برادرزاده اش نمود ،وای رقیه جانم کجاست .در این بیابان گم شده ،الان که شب شده نکند حیوانات درنده وحشی اورا بخورند؟ امام سجاد علیه السلام فرمود: ببینید سرمبارک پدرم به کدام سمت هست ،به همان سو بروید خواهرم راپیدا کنید.

زید بن غیث مامور گشتن شد .به همان مکان استراحت روزانه که رسید دخترک کوچک تازه از خواب بیدارشده بود وبا ترس ولرز وگریه بابایش حسین علیه السلام راصدا می زد. وزید با شلاقش برسروروی او زد وبا صدای وحشتناکش داد می زد که چراجا ماندی ومارا خسته کردی؟

راوی می گوید: به زید گفتم این دختر فقط سه سالش هست وبه قدر کافی هم ترسیده ، خدا راخوش نمی آید که با شلاق محکم برسروروی او بزنی؟

دختر کوچک گریه می کرد ومی گفت .بابام گفته الان می آیم دنبالت وتو رامی برم پیش عمه زینب….ودر حالیکه بازویش شکست ، وصورتش هم کبودشده بود مثل مادربزرگش حضرت فاطمه زهرا علیه السلام، جانباز وشهیده کربلا شد.

ممکن است برخی فکرکنند که چرا بعداز هزار وسیصد واندی از گذشت زمان وقوع واقعه کربلا چرا باید هرسال این وقایع تکرار گردد،

ومیلیون ها انسان در این مرور زمان رخت عزاپوشیده وبرسر وسینه بکوبند به مانند اینکه این واقعه در دیروز رخ داد.

آری به فرموده خداوند متعال در حدیث قدسی (( درزیارت عاشورا))،این مصیبت عظمی در شرح حوادث  جهان بی نظیر است

ودیگرتکراری ندارد.

پس بزرگ داشتن این واقعه عظیم وبی همتا اثرات معنوی خاصی برصاحبان عزا  عطا می گردد، که دیگر عبادات ممکن هست

همچون اجروپاداشی نداشته باشند.

آری امامی که باتمام وجودش وکل دارائی اش عندالله می شود وفی الله می گردد،حقی عظیمی برخالق هستی پیدا می کند ،

که مقداری از آن حق خود رابا پیروان وشیعیان اش قسمت می کندکه بخشی از آن  پاداش دنیوی  است ،

یعنی سرور وشادی پس از اشگ ریختن وعزاداری وسبک بال شدن وپرواز معنوی وروحانی  می باشد .

واگر خداوند اجر ومزدی غیر این در نظر می گرفت حق صاحب این حادثه وواقعه عظمی اداء نمی گردید.

وخود خدا می داند که چه اجر وپاداش بزرگی در آخرت به عزاداران ،خالق هستی عطا می کند.      

سلام بربی بی دو عالم ،شیر زن کربلا حضرت زینب سلام الله علیها

در هنگام ورود به سرزمین نینوا در لشکر حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام خواهر آن حضرت ،زینب کبری سلام الله علیهادر کاروان حضور داشتند.

که بسیار مورد احترام این 5 برادر بودند .

اگر می خواستند از مرکب پیاده شوند پله های کجاوه اش پاهای مبارک اباالفضل عباس علیه السلام بود.

وحضرت علی اکبرعلیه السلام دستان مبارکش را می گرفتند وبرادران دیگر دورش حلقه می زدند تا از نگاه چشمان نامحرم در امان باشند این سفارش

پدرش حضرت امیر المومنین علیه السلام بود که اینچنین از دخترش مراقبت شود.

غروب روز یازدهم محرم فرارسید  قرار هست این کاروان باقیمانده به عنوان اسیران جنگی به کوفه برده شود .

حضرت زینب  سلام الله علیها همه زنان وکودکان را سوار برمرکب  می کند وخود نیز باید براین مرکب سوار شود.

زینب کبری سلام الله علیها هیچ محرمی جز امام زین العابدین علیه السلام که درآن زمان به امر خداوند در بستر

بیماری بسر می برد ،ندارد. نگاهی به بدن های پاره پاره می کند از ته قلبش یک آهی می کشد که داداش هایم کجایید که زینب تان اینچنین بیچاره شده ؟

وقدرت سوار شدن بر مرکب  راندارد ،وعفت وحجاب وعفاف هم اجازه کمک از نامحرم نمی دهد.به سختی با تلاش فراوان برمرکب سوار می شود و

آنچنان زببا در مقابل دشمن ایستادگی می کند که دشمن را به عجز در می آورد .به مانند این است که او در راه سفر حج تمتع است .

به موقع با صلابت در کوفه وشام سخنرانی می کند که مردم کوفه پنداشتند علی علیه السلام یکبار دیگر زنده شده است .

انگار نه انگار که این زن مصیبت دیده است .وبه موقع نیز گریه وزاری وعبادت می کند ،که دشمن عاجزانه مجبور به ترک اسارت می نماید.

آری این شیر زن کربلا ، عقیله بنی هاشم ؛مفسر بزرگ قرآن ، بدون اینکه دست از حجاب وعفاف بردارد در صحنه اجتماع شرکت می کند ،

وپرچم دارسرخ نهضت کربلا می گردد. که اگر زینب  سلام الله علیها نبود کربلا در کربلا باقی می ماند.

درسهای زیادی از مکتب زینب سلام الله علیها می شود گرفت:

1- عالم بودن   2- حجاب وعفاف    3-  حضور سیاسی و دینی در اجتماع    4-  افشاء ظلم توسط بانوان  5- تربیت صحیح فرزندان   6- عاشق ولایت وخط رهبری بودن و….

سلام برعاشوراییان وسلامی به گرمی خاک کربلا یرحادثه آفرینان آن دیار غریب،

السلام علیک علی الحسین وعلی علی بن حسین وعلی اولاد الحسین وعلی اصحاب الحسین

یک بار دیگر هفت محرم فرارسید ویک بار دیگر رشادت های این شیر مرد کربلا که در ایثار وفداکاری ،در جانفشانی ورشادت هنوز در

جهان نظیری پیدانکرد ونخواهد کرد .ومادری مثل ومانند عباس بن علی رانخواهد زایید تا اینچنین به ولی ومولا وامام واربابش فداکاری کند.

هرسال که محرم تکرار می شود روز هفتمش یک صفای دیگر دارد به مانند این هست این تکه از محرم راجدا بریده اند ودر تاریخ نصب

کرده اند .عباس جان ای یار باوفای حسین (ع) آیا مادرت فاطمه اینچنین آموزشت داد یا این درس را در مکتب ام البنین آموختی ،وفا وایثار تا

چقدر ،تا کجا مگر می شود آدم زمینی اینقدر بامرام وباوفا باشند .آیاتو زمینی بودی ویا از آسمان آمده ای.

عباس جان تورا به کدامین مادرت قسمت دهم که در قیامت دستمان رابگیر ودر دنیا نیز رهایمان نکن.

درچشم جهان یگانه مرد علی است                                             تفسیرطلایه دار درد علی است

مافوق تصور است این مرد سحر                                              چون مصرع منحصر به فرداست علی

عیدسعید غدیروروز اکمال دین واتمام کل نعمت خداوند برجهان هستی برمسلمین جهان بخصوص شیعیان وشیفته دلان راه ولایی مبارک .

عبدالله الرحمان یکی از شهروندان اصفهانی بود، از مال دنیا چیزی نداشت ،ولی سروزبان خوبی داشت وخوب صحبت می کرد .

عده ای از شهروندان اصفهانی برای دیدن متوکل عباسی وارد کوفه شدند از قرار معلوم به سرزبان خوب عبدالله الرحمان اورانیز با خود همراه کردند.

وقتی به کوفه رسیدند ،دیدند مردم برای دیدن بزرگی دو طرف به صف ایستاده اندوجوانی خوش برورو سوار بر اسب در حال عبور هست

.از مردم پرسید این جوان کیست؟ جواب شنید او علی النقی از نوادگان پیامبر خداست برای معرفی خود به محکمه متوکل می رود وامکان

دارد که متوکل امروز او را بکشد ، من که زیبایی و مهربانی واخلاص را در چهره اش دیدم با اینکه او را نمی شناختم برای سلامتی اش

واینکه از گزند متوکل در امان بماند دعا کردم .وقتی جوان سواره از کنارم عبور می کرد با اینکه کسی را نگاه نمی کرد وفقط به یال اسبش

می نگریست ، رو به من کرد وگفت خدا دعایت را مستجاب کرد.این حرف او در دلم اثر گذاشت وعاشق وشیفته اوشدم بعد به سراغش رفتم

واو نیز برایم دعای بسیارکرد.وقتی به اصفهان برگشتم از شیعیان واقعی او شدم ،وخداوند ثروت بسیاری به من عنایت کرد ودارای باغها

وخانه ها واموال زیادی شدم وهمه این برکات از وجود فیض امام هادی علیه السلام است.

شهادت مظلومانه پنجمین امام واختر تابناک آسمان ولایت حضرت امام محمد باقرعلیه السلام برامام زمان علیه السلام

ورهبرعزیز انقلاب ورهروان آن حضرت تسلیت باد.

السلام علیک یا ابا جعفر محمد بن تقی علیه السلام ؛ یک بار دیگر یک مظلومی در نهایت عصمت وطهارت

از خاندان پاک وسلاله پیامبران ؛یک  جوان نجیب وباسرشت ؛توسط نقشه شوم همسرش به دیار باقی شتافت وبه لقاء الله  پیوست.

ای مظلومترین مظلومان که سرشتت پاک وعطروجودت طاهرهست به کدامین گناه نکرده دشمن شوم وخونخوارت؛

اینچنین ظالمانه شمارا درسن جوانی به شهادت رساند ،راهت گرامی وپررهرو باد .

وشهادت نهمین اختر آسمان ولایت را بر امام زمان ونایب بر حقش رهبرمعظم انقلاب  ورهروان آن حضرت تسلیت باد.

• • سلام برآن بانوی فرهیخته وبا کرامت ،سلام برآن عاشق دلباخته ولایت فاطمه
  • معصومه (س) شافی جنت وزینب ثانی آن شهیده راه ولایت که بسان جده اش زهرای
  • اطهر (س) درراه حق شهد شیرین شهادت رانوشید وبه دیدار یا نرسید .
  • 
    

ولایت باسعادت فاطمه معصومه (س) بردلباختگان ورهروان ولایی عشق مبارک باد.

الله

عنوان مقاله:

سیمای زن در نظام آفرینش

تهیه وتنظیم :فاطمه پورمهدی امیری

تابستان 92

سیمای زن در نظام آفرینش

مقدمه

از نكات روشن انقلاب اسلامي در جامعه ايراني، دگرگوني ملاك‏ها و معيارها و سنجش‏ها بود كه توسط حضرت امام خميني(ره) صورت گرفت. در سايه اين انديشه، به تبع، جايگاه زن هم دگرگون شد و او جايگاه خود را در نظام آفرينش يافت.

در يك سير تاريخي صحيح براي آنكه قدر و مرتبت اقدام انقلاب اسلامي در اصلاح وضع و موقعيت زن و احراز شخصيت و حرمت و منزلت اجتماعي و اخلاقي براي او؛ اعاده شأن و حيثيت و كرامت و عزت وي؛ به درستي معلوم شود, بايد حال و روز خاصه زن در عصر پيش از انقلاب و جهان آن روز را در نظر آورد

در قرن اخير يكي از اهداف استعمار غرب در ايران، تهاجم به ارزش‏هاي ديني، سنتي از جمله حجاب زن بوده است. اقدام رضاخان عليه پوشيدگي زنان به تقليد از فرهنگ غرب نشانه عملي و خشن اين تهاجم فرهنگي بود. اهداف اين حركت از آن ناشي مي‏شود كه با استقرار سلطنت پهلوي و تثبيت آن در حقيقت دوره اجراي سياست مذهب‏زدايي و استحاله فرهنگي از طريق فرهنگ تجددگرايي در دستور كار هيئت حاكمه قرار گرفت

جامعه ايران براي تبديل شدن به جامعه‏اي بي‏هويت و غير مولد بايد از فرهنگ و ارزش‏هاي سنتي و اسلامي تهي مي‏شد، از آن جایی که به دليل ريشه‏ دار بودن تفكر و تقيدات مذهبي و عرف و سنن ملي سياست مذهب‏زدايي با مشكلات جدي و مقاومت اجتماعي مواجه بود، بنابراين دولتمردان رژيم، همانند تجربه اروپا، تهاجم به مذهب را از طريق رواج سكولاريزم و تحقير نمادهاي ديني و سنن ملي آغاز كردند 

اسين سير هر روز به شدت مسير خود را طي مي‏كرد و مي‏رفت تا سراسر حيات بشري را فرا گيرد كه خوشبختانه با طلوع انقلاب الامی بامانع جدی مواجه شد

امام خميني(ره) علاوه بر نفي شيوه‏ها و مواضع در اين عرصه، و علاوه بر گسترش و هدايت ديد جامعه و ابعاد آن، افق ديد زن را وسيع كرد و حركت زن به سوي كمال را سرعت بخشيد و اين كار عاملي شد تا زن ايراني متحول شد و راه صحيح را شناخت 

کلیدواژه:زن، سیما زن، آفرینش،نظام آفرینش

جایگاه زن درنظام آفرینش

زن به عنوان نيمى از پيكره اجتماع و نقش تعيين‏كننده‏اش در بقا و گسترش نسل انسانى و پرورش و تربيت فرزندان و مانند آن، هميشه مورد توجه انديشمندان بوده است. نمى‏توان در تاريخ از انسان سخن گفت، ولى از زن سخن نگفت. در طول تاريخ، زن پا به پاى مرد در فراز و نشيب‏هاى زندگى و سازندگى مطرح است. گاه به طور مستقيم و گاه با ترغيب مردان و ايجاد انگيزه‏هاى لازم در آنان، نقش سازنده خود را در تاريخ انسانى نشان داده است.

        با اينكه زن هميشه در كنار مرد، در تمدن‏سازى و رشد و شكوفايى جوامع انسانى  مستقيم يا غير مستقيم  نقش آفرين بوده است، ولى از دير زمان، مورد داورى‏هاى غيرمنصفانه نيز قرار گرفته است. بسيارى از  انديشمندان و كارشناسان علوم انسانى و اجتماعى يا نخواستند و يا نتوانستند، نقش حقيقى و جايگاه واقعى زن را در پيكره انسانى بشناسند .بررسى ديدگاه قرآن كريم درباره جايگاه زن در نظام خلقت و روشن ساختن مقام و منزلت انسانى او هدفى است كه در اين مقاله دنبال مى‏شود .

قرآن كريم در نخستين آيه از سوره نساء مى‏فرمايد: يَاَيُّهَا النَّاسُ اتَّقُواْ رَبَّكُمُ الَّذِى خَلَقَكُم مِّن نَّفْسٍ وَاحِدَةٍ وَخَلَقَ مِنْهَا زَوْجَهَا وَبَثَّ مِنْهُمَا رِجَالًا كَثِيرًا وَنِسَآءً وَاتَّقُواْ اللَّهَ الَّذِى تَسَآءَلُونَ بِهِ وَالْأَرْحَامَ إِنَّ اللَّهَ كَانَ عَلَيْكُمْ رَقِيبًا .

وهمین “نفس واحد"است باعث اختلاف نظرهای زیادی درجامعه بشریت شده بعضی می گویند «حوّا از دنده آدم و يا دنده چپ وى آفريده شد» رواياتى است كه برخى از آنها مى‏گويند: «حوّا از باقيمانده گل آدم آفريده شد» و برخى نيز مى‏گويد: «به صورت نو ظهور آفريده شد.                                                                                                  امااین نظریات ازسوی علما کاملاردوتکذیب می شودوبنابرآیات واحادیث نتيجه مى‏گيريم كه حوّاء از دنده چپ آدم و از بخشى از اندام او آفريده نشد. بلكه خدايى كه آدم ابوالبشر را آفريد، براى تكميل و تكثير نسل انسانى، از همان نوع و گوهر، انسانى ديگر به عنوان همسر و جفت براى وى آفريد كه هر يك براى ديگرى آرامش روحى به ارمغان    مى‏ آ ورد.

علاوه بر اين‏كه روايات «آفرينش حوّاء از دنده آدم» هماهنگ با توراتِ تحريف شده است و بوى «اسرائيلى» بودن از آنها كاملاً احساس مى‏شود.بازهم دشمن ودسیسه هایش نمی دونم کی مامی خوایم رنگ وبوی آرامش روببینیم وحس کنیم .

آزادى به شيوه غربى

زنان در پرتو اسلام با سعادت و رفاه زندگى مى كردند حقوق و مسئوليتهائى داشتند و خلاصه كمبودى در كار نبود تا اينكه تمدن غربى آمد و زن را محروم از دو حق ديد:

۱- آزادى بى قيد و شرط كه زن را در همه چيز از جمله در رفت و آمد به كاباره ها سينماها استخرها و مدارس مختلط آزاد نمود همچنين حق بى بند و بارى بى حجابى حضور در مجالس فساد و آزادى در لذتهاى مبتذل را به زنان واگذاشت و از طرفى هرگونه دعوت به وقار حشمت حياء عفت فضايل انسانى و اخلاق پسنديده را ارتجاعى و منافى با آزادى شناخت.

۲- حق دخالت در فعاليتهاى سياسى مثل رياست جمهورى وزارت استاندارى شهردارى و غيره… به اين دليل كه چرا زن از اين مناصب محروم باشد حال آنكه هيچ فرقى با مرد ندارد؟ آيا اين محروميت ركود و بازگشت به قرون جاهلى تاريك نيست حال آنكه دوران معاصر دوران علم و پيشرفت است؟! ما مى خواهيم اين باصطلاح دو حق!! را انتقاد كنيم و فعلا نمى خواهيم بگوئيم كه حق اول فساد و بدبختى است نه حق و آزادى و اينكه حق دوم دروغ و فريبكارى است چون موافق با طبيعت عاطفى زن نبوده و خود امتهائى كه دعوت به سوى آن دارند آن را تحريم مى كنند و زن را قابل اين مناصب نمى دانند و لذا آيزنهاور خروشچف مكميلان دگل روزولت چرچيل استالين و ديگر رؤسا و سردمداران اين امتها هيچكدام زن نبودند. بلكه مى خواهيم يك واقعيت را بيان كنيم كه فعلا زن در پرتو قوانين غربى به كجا رسيده؟ آنهم بعد از اينكه كمال احترام و آزادى شايسته را در پرتو قوانين اسلامى داشت تا ببينيم كه در اثر قوانين و مقررات كفر چگونه زن و بدنبال او زندگى خانوادگى سقوط كرده و از هم پاشيده شد.

و سپس اين سؤال را از حاميان غرب مى پرسيم: كه آيا زن در پرتو قوانين خود ساخته شما رفاهيت بيشتر و سعادت و زندگى بهترى دارد يا در پرتو اسلام؟

خوشبختانه عده اى از غربيان منصفانه به مقام زن در اسلام شهادت مى دهند. مثلا آقاى (سيديو) مى گويد: (قرآن كه قانون اساسى مسلمين است مقام زن را بجاى اينكه پائين آورد بالا برده است و (محمد) سهم دختر را در ارث معادل نيمى از سهم برادرش قرار داده با وجودى كه دختران قبل از اسلام هيچ حقى از ارث نداشته اند). و آقاى (گوستاولوبون) مى گويد: (اسلام مقام اجتماعى و شخصيت زن را به جاى پائين آوردن خيلى بالا برده بخلاف ادعاى بسيارى كه خلاف اين شده و قرآن بهتر از قوانين اروپائى ما حقوق ارث به زنان اختصاص داده بنا بر اين اينجا مى توانيم گفته مان را تكرار كنيم كه: اسلامى كه بسيار مقام زن را بالا برده از پائين آوردن شخصيت او مبراست و نه تنها اسلام مقام زن را بالا برده بلكه اضافه بر اين اسلام اولين دينى است كه چنين كرده به اين دليل كه تمامى اديان و امتهائى كه قبل از عربها آمده اند نسبت به زن بدى كرده اند).

موقعیت زنان در عربستان پیش از اسلام

زنان در آیین‌های دینی عربستان پیش از اسلام، نقش تعیین‌کننده‌ای داشته‌اند؛ در عربستانسه ایزدبانویمهم به نام‌های لات، مناتو عزیمورد پرستش بودندو گروهی از زنان از جمله لکعاء بنت عیصدر کعبه به خدمت بت‌ها مشغول بوده‌اند.

چندشوهریدر عربستان پیش از اسلام، کاملاً رایج بود. در قرآن، از زنده به گور کردن فرزندان دختر در عربستان قبل از اسلام، سخن رفته است.از احادیث و تواریخ نیز برمی‌آید که این عمل در جامعه عرب قبل از اسلام، کاملاً رایج بوده است.

با این حال، راه زنان برای دست یافتن به مزایای اجتماعی هرگز بسته نبوده‌است. خدیجه دختر خویلدثروتمندترین زنان قریش بودو هند دختر عتبهبسیار قدرتمند بود و در احددر کنار مردان علیه سپاه اسلاممی‌جنگید.

موقعیت زنان در عربستان در صدر اسلام

با ظهور اسلام، زنده به گور کردن دختران که از آداب عرب بود، کنار گذاشته شد،در پیمان ازدواج به جای این که پدر دختر به دامادش کابین بپردازد، مقرر شد که شوهر به همسرش مهریهبپردازد. زنان حق مالکیت فردی به دست آوردند و حق میراث برای آن‌ها در نظر گرفته شد، در حالی‌که پیشتر فقط خویشاوندان مذکر حق ارثبردن داشتند.به این صورت، با ظهور اسلام موقعیت اجتماعیزنان پیشرفت کرد. همچنین پیامبر اسلامبر حسب فرمان إلهی در آیه دوازده سوره ممتحنهبا شرایط معینی با زنان بیعتفرمود و بر مبنای آن بیعت، زنان را در امور سیاسیو شوون اجتماعیو اقتصادیشریک ساخت.

نقش زنان در قرآن

یکی از زنانی که در قرآناز وی نام برده شده‌است، مریم دختر عمراناست؛ قرآن برخلاف انجیلحوادث زندگی مریم را از ابتدای تولد او دنبال می‌کند، و این‌که زکریاسرپرستی او را برعهده گرفت.در قرآن آمده‌است که از نزد خدا به مریم روزی بی‌حساب می‌رسید.همچنین در قرآن، مریم بر تمامی زنان جهان برتری یافته‌استروح‌القدسبر مریم نازل شده و فرزندی به نام عیسی به وی بخشید و مریم باکره، به عیسی حامله شد.

قرآن، نام همسر آدمرا مشخص نکرده‌است؛ هرچند در روایات نام حواآمده‌است. خداوند، نخستین زوج انسانی را از نزدیک شدن به درخت منع فرمود. در قرآن، شیطانآن مرد و زن را وسوسه کرد و آن دو نافرمانیِ خدا را کردند و به کیفر خدایی گرفتار شدند.بنابراین، در قرآن سخن از این که همسر آدم، وی را اغوا کرد و او را به خوردن از میوه ممنوعواداشت، نرفته‌است؛ و هر دو در گناه نخستینبه اندازه‌ای برابر مقصر دانسته شده‌اند.

بنا به قرآن، سارهزن ابراهیمهنگامی که میهمانان خدا مژده ولادت پسری را به او می‌دهند، می‌خندد و با آن‌ها گفت‌وگو می‌کند^.

قرآن، اشارات گذرایی به مادرو خواهر موسیو همچنین دختران شعیبو نیز به همسر فرعون که موسی را پذیرفتدارد و آن سه را به زنانی مؤمن می‌داند.

در سوره نمل، داستان سلیمانو ملکه سباآمده‌است. نام ملکه سبا در قرآن مشخص نشده‌است، اما در تفاسیر و احادیث نام بلقیسذکر گردیده‌است. قرآن ملکه سبا را ملکه‌ای توصیف می‌کند که از هر چیز به او داده شده بود و تختی بزرگ داشت، او دعوت سلیمان را می‌پذیرد و نزد او می‌آید و با سلیمان تسلیم خدا می‌شود.

دیگر زنانی که در قرآن، به آن‌ها اشاره شده‌است؛ دو تن از همسران پیامبر اسلام هستند. مفسرین بر این که آن‌دو عایشهو حفصهبودند، اتفاق دارند. قرآن آن دو را به خاطر فاش کردن رازی که پیامبر به یکی از ایشان سپرده بود، سرزنش کردهو به توبه دعوت نموده‌است.

از همسر نوحو همسر لوطهم‌چون دو نمونه از کسانی که کفر ورزیده‌اند، یاد می‌شود. آنان به همسران خود که مردانی نیک بودند، خیانت ورزیدند و به آتش دوزخ فرستاده خواهند شد.

نقش زنان در اسلام

از ابوهریره روایت شده‌است که مردی به نزدیک رسول‌الله آمد و گفت: یا رسول‌الله، از مردم چه کسی را خدمت کنم؟ رسول گفت: مادرت را” مرد گفت: دیگر چه کسی را؟ رسول گفت: مادرت را. مرد بار دیگر پرسید: پس از او چه کسی را؟ رسول گفت: “مادرت را” چون برای بار چهارم مرد پرسید: دیگر چه کسی را خدمت کنم؟ رسول گفت: “پدرت را“

قرٱن، مردان را قیم و سرپرست زنان و مسؤول حفاظت از آن‌ها می‌داند.

مردان مسلط بر زنان و سرپرست ایشان‌اند چرا که خداوند برخی را بر برخی دیگر برتری داده‌است؛ پس مردان از اموال خویش به زنان نفقه دهند و زنان شایسته و مطیع و حافظان خانه در غیاب شوهر باشند و آن‌چه خداوند به نگهداری آن دستور داده، نگه‌دارند.

با این که در قرآن، مرد بر زن تسلط دارد؛ مردان به مهربانی و نیکویی با زنان توصیه شده‌اند.

با زنان به نیکویی بگذرانید، اگر چه خوش‌آیند شما نباشند. چه بسا چیزها که شما را ناخوش‌آیند باشد، و خداوند برای شما، در آن نیکویی بسیار نهاده است.

پیامبر اسلام، در آخرین خطبه خویش در حجةالوداعنیز بر نیکویی پیش گرفتن با زنان تأکید کردند:

ای مردان، با زنان خویش به نیکی رفتار نمایید و با ایشان مهربان باشید؛ چرا که آن‌ها شریک شده و یاری‌کنندگان شما در دین هستند.

جدایی جنسیتی

يكي از لوازم حضور زنان در اجتماع، ارتباط گفتاري آنان با مردان نامحرم است كه ممكن است به يكي از صورت‌هاي گفت‌وگو، پرسش و پاسخ و سخنراني باشد. سؤال اصلي اين است كه اين ارتباط از نظر كتاب و سنّت چگونه است؟ آيا زنان مجازند با مردان ارتباط گفتاري به هر يك از صور ياد شده داشته باشند؟ و در صورت جواز، آيا در كيفيت اداي كلمات نيز مي‌توانند به هرگونه سخن بگويند يا بايد مقرّراتي را رعايت نمايند؟ و در هر صورت، آيا بايد به مقدار ضرورت اكتفا كنند يا در اين مسئله نيز محدوديتي ندارند؟

با مراجعه به كتاب و سنّت و مشاهده نقل‌هاي قرآن از گفت‌وگوهاي انبيا عليهم‌السلام با زنان و گفت‌وگوي برخي از زنان نمونه و پاك‌دامن با برخي از مردان غيرمحرم و با مراجعه به رواياتي كه راويان زن از پيامبر و ائمّه اطهار عليهم‌السلام نقل كرده يا مسائلي را از آنان پرسيده و جواب شنيده‌اند، به اين نتيجه مي‌رسيم كه اصل ارتباط گفتاري زن و مرد نامحرم به يكي از صورت‌هاي ياد شده بدون قصد لذت اشكالي ندارد. اما بر اساس آيه «فَلَا تَخْضَعْنَ بِالْقَوْلِ»(احزاب: 32) بايد اداي كلمات و طرز سخن گفتن به گونه معروف و دور از هرگونه عشوه‌گري باشد تا زمينه فساد و ارتباط نامشروع فراهم نشود. همچنين در سخنان خود بايد، به مقدار ضرورت بسنده كنند و از به درازا كشيدن كلام و ردّ و بدل   کردن مطالب غيرضروري پرهيز نمايند

اسلام، اختلاط بین زنان و مردان نامحرمرا ممنوع کرده‌است. خلوت کردن زن و مرد بیگانه در اسلام، حرام است. البته جدایی جنسیتی در اسلام، به معنی نفی هرگونه رابطه اجتماعی زنان و مردان و حذف زنان از اجتماع نیست. برای نمونه، در صدر اسلام خدیجه دختر خویلدمال‌التجاره‌ای را به محمد) ص ) سپرد و آن دو پیش از آن که با یک‌دیگر ازدواج کنند، با هم مبادلات اقتصادی داشتند.

در برخی کشورهای اسلامی، مانند عربستان سعودیجدایی جنسیتی شدیدی وجود دارد. در زمان حکومت طالباندر افغانستان، جدایی جنسیتیدر جامعه اعمال شد. حتی در جوامعی که منعی برای روابط اجتماعی زنان و مردان وجود ندارد، در مساجد زنان و مردان از هم جدا هستند.

فمینیسم اسلامی

فمینیسم اسلامی توسط تعدادی از دین‌شناسانمسلمان که خود را فمینیستنیز می‌دانند شکل گرفته است.
فمینیست‌های مسلمان معتقدند آیات زیادی از قرآنبرابری زن و مرد را تایید می‌کنند و تفسیرهای حاوی مفهوم برتری مذکررا انعکاس دهنده فرهنگ مردسالارانهپیش از قرآن و ترکیب فقهکلاسیک با مفاهیم و رفتارهای مردسالارانه آن زمان می‌دانند.
روش‌شناسیپایه فمینیسم اسلامی شامل روش‌های کلاسیک اجتهاد (بررسی استقلال منابع دینی) و تفسیراست و علاوه بر این دو روش، روش‌های تحلیل زبان‌شناختی، تاریخی، تحلیل ادبی، جامعه‌شناختی، مردم‌شناختیو… نیز به کار گرفته می‌شوند..

ارث

در تقسیم ارث بر اساس قرآن، در صورتی که شخص متوفی والدین نداشته باشد و فرزندان پسر و دختر داشته باشد، پسر دوبرابر دختر ارث می‌برد. و اگر والدین متوفی زنده باشند، هر یک از پدر و مادر یک‌ششم ارث و فرض دختر نصف آن خواهد بود. نابرابری در تقسیم ارث در اسلام، ظاهراً به این دلیل است که مرد مکلف به تأمین هزینه‌های زندگی همسرش است.

ازدواج

قرآن، اجبار در ازدواج را ممنوع کرده و رضایت طرفین در ازدواج را شرط دانسته‌است.محدودیت سنی برای ازدواج در اسلام وجود ندارد، هرچند گفته شده‌است که نمی‌توان با زنان پیش از رسیدن به نه سالگی ازدواج کرد.

ازدواج مردان مسلمان با زنان مشرک و زنان مسلمان با مردان مشرک ممنوع شده‌است.زنان مسلمان نوگرویده و مهاجر از ازدواج با مشرکان منع شده‌اند، و اگر در زمان گرویدن به اسلام، شوهر داشته باشند، نمی‌باید نزد همسرانشان که بر شرک باقی مانده‌اند، بازگردند.مردان مسلمان، مجازند با زنان اهل کتابیعنی زنان مسیحی، یهودی، صابئی و زرتشتی ازدواج کنند؛اما زنان مسلمان حق ازدواج با مردان اهل کتاب را ندارند. ازدواج مرد زناکار، با زنان پاک‌دامن مسلمان و ازدواج زن زناکار با مردان پاک‌دامن مسلمان ممنوع شده‌است.

چندهمسری در شرایط خاصی جایز دانسته شده‌است؛ چندشوهریدر اسلام ممنوع است، اما چندزنیمشروع دانسته می‌شود. قرآن، تعداد همسران مشروع دائم برای یک مرد را چهار همسر معین کرده‌است.زنانی که یک مؤمن می‌تواند با آن‌ها رابطه جنسی مشروع داشته باشند، علاوه بر این زنان، زنانی هستند که در جنگ به اسارت گرفته شده‌اند.

ظاهراً آزادی‌های ویژه‌ای در ارتباط با تعداد زنان و شرایط نکاح برای پیامبر تلقی گردیده است.چنان که پیامبر اسلام، پس از مرگ خدیجهنه بار و به روایتی سیزده بار ازدواج نمود.هم‌چنین احکام مربوط به خویشاوندی نسبی به گونه‌ای است که مانع ازدواج یک مرد با همسر مطلقهٔ فرزند خوانده‌اش نمی شود همچنان که محمد با همسر مطلقه فرزندخوانده‌اش زیدازدواج کرد. ازدواج با همسران پیامبر پس از وی نیز ممنوع گردیده است و به همین دلیل از زنان پیامبر با تعبیر أمهات‌المؤمنینیاد می‌شود که به معنی مادران اهل ایمان است.

مهریه

در پیمان زناشویی، از مرد انتظار می‌رود هدیه‌ای به زن ببخشد. این هدیه، در صورت درخواست زن باید بلافاصله به وی داده شود. از این هدیه، در اصطلاح قرآن، با نام صداقیاد می‌شود.برخی پیشوایان شیعه، زنانی را با تعیین مهریه‌های گران‌قیمت حاضر به ازدواج می‌شوند، شوم دانسته‌اند.

زندگی زناشویی

قرآن محبت و مودت بین زن و شوهر را نشانه خدا دانسته‌است.قرآن، تأمین هزینه زندگی خانواده از جمله خوراک، پوشاک، مسکن و آن‌چه برای رفاه و آسایش همسر و فرزندان ضرورت دارد را برعهده مرد گذاشته است. نفقهدر اسلام، انجام وظایف همسری‌است و اگر زن ثروتمند هم باشد، این تکلیف برعهده مرد است. هم زن و هم مرد وظیفه دارند نیازهای جنسی یک‌دیگر را ارضا کنند. از شوهران خواسته شده که با زنان خود مهربان باشند.

اطاعت از شوهر برای زنان واجب دانسته می‌شود، جز در مواردی که شوهر امر به انجام گناهی کند.از زنان خواسته شده‌است که بر خوی بد شوهران خود صبر کنند.تدبیر امور خانه، که امروزه از آن با نام خانه‌دارییاد می‌شود، برعهده زن قرار گرفته‌است.زنان حق ندارند بدون رضایت شوهران، روزه مستحبی بگیرندزنان باید برای خارج شدن از خانه از شوهرانشان اجازه بگیرند.

در قرآن، محدودیتی برای سفر زنان به تنهایی ذکر نشده‌است. هرچند، بسیاری از مسلمانان اهل‌سنت سفر زنان را بدون همراهی محرم، حرام می‌دانند. در مذهب حنفی، مسافرت زن به تنهایی ممنوع است اما مسافرت گروهی از زنان با یک‌دیگر جایز شمرده می‌شود.منعی برای رانندگی زنان، در قرآن و سنت وجود ندارد. امروزه در همه کشورهای اسلامی به جز عربستان سعودی، حق رانندگی برای زنان به رسمیت شناخته می‌شود.

طلاق

سالروز رحلت بزرگ بانوی اسلام واولین زن مسلمان حضرت خدیجه کبری (س) برامام زمان حضرت مهدی موعود ومقام معظم رهبری وامت مسلمان تسلیت باد.

یک بار دیگر سفره ی  مهمانی خدا پهن شده است .و مهمانان بر خوان گسترده خالق هستی نشسته اند واین بار سفره آرایی از فرشتگان نیست بلکه خود خداوند برای پذیرایی مهمانان ویژه اش قدم برداشت . وای کاش در این مهمانی میزبان اصلی امام عصرمان حاضر بود تا برکت وجود او در این خوان بیشتر بهره می بردیم.

چه شود ای گل نرگس باتو دیدار کنم                                        جان واهل هستی ام،بر تو گرفتار کنم

روزه هجر تواز پای بینداخت مرا                                           کی شود با  رطب وصل تو افطار کنم

حلول ماه خدا بر مهمانان خالق هستی مبارک باد

سالروز میلاد با سعادت شهید جوان کربلا  علی اکبرآن دلاور مرد وشبه پیامبر(ص) علی بن الحسین (ع) وروز جوان برجوانان ایرانی بخصوص پیروان ولایت مبارک باد.

میلاد با سعادت دخت گرانقدر نبی اکرم حضرت ختم المرسلین محمد امین (ص) فاطمه زهرا (س) در دانه پدر وام ابیها وروز زن ومادر بر تمام  زنان مسامان ومادران زحمت کش مبارک.

حدیثی از حضرت زهرا (س):پدر م رسول خدا وهمسرم حجت خدا پدران این امت هستند اگر در بین امت نباشند این امت یتیم هستند ویتیمان نیاز به سرپرست دارند وسرپرستان این امت علمای دینی که هدایتگر مردم از جهل تاریکی ها به نور وسعادت می باشند ودر فردای قیامت در حالی که از هزاران لایه نورانی برتن دارند وارد صحرای محشر می شوند.

فرارسیدن دهه مبارک فجر بر فجر آفرینان مبارک باد.

فرایند انقلاب اسلامی

مقام معظم رهبری در پیام خود به مناسبت بیستمین سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی در سال ۱۳۷۷ چنین می‏فرماید: «امام بزرگوار ما با تکیه به تعالیم اسلام ناب محمدی صلی ‏ا لله‏ علیه‏ و‏آله‏ وسلم ، و با اعتماد به ایمان دینی مردم، و با شجاعت و اخلاص و توکل کم‏ نظیر خود، راه مبارزه را در میان سختی‏ها و مصائب طاقت‏ فرسا گشود و پیش رفت و صبورانه و پیامبرگونه ذهن و دل مردم را با واقعیت‏های تلخ و راه علاج آن آشنا کرد. ملت ایران که از اولین قدم‏ها به ندای این مرد الهی و روحانی گوش فرا داده و به منطق حق و درس روشنگر او دل بسته بودند، با انگیزه نیرومند ایمان و عشق به اسلام، فداکاری‏ها و جان‏فشانی‏های فراموش‏ ناشدنی کردند. امام بزرگوار ما در این مدت، در عین هدایت مردم و گستردن دامنه آگاهی همگانی و کشاندن توده میلیونی به مبارزه، اندیشه حکومت اسلامی را نضج و قوام بخشید و در مقابل دو مکتب رایج سیاسی عالم… راه اسلامی را مطرح کرد که در آن بر دو عنصر دین و انسان به طور اساسی تکیه شده و ایمان دینی و اراده مردمی بزرگ‏ترین شاخصه آن است

Normal 0 false false false EN-US X-NONE FA an style="font-family: "Arial","sans-serif"; mso-ascii-theme-font: minor-bidi; mso-hansi-theme-font: minor-bidi; mso-bidi-theme-font: minor-bidi;” lang="FA">هشتم ربیع الاول سالروز شهادت پدر امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف، امام حسن عسکری علیه السلام را خدمت فرزند غایب از نظرشان تسلیت عرض می نماییم . عزای تنها امامي كه به حج مشرف نشد.unicode-bidi: embed;">
نگاهي به زندگاني امام و پيشواي يازدهم
فضايل اخلاقي امام عسكري(ع)
امام حسن عسگري عليه السلام در همه صفات پسنديده انساني و اخلاق و فضايل درحد كمال بوده است. آن امام والا مقام در عصر خويش بزرگوارترين، عابدترين، بردبارترين و محترم ترين افراد به شمار مي رفته و داراي انديشه بلند، زباني گويا و پرجاذبه و برخوردار از اخلاق نيك بوده اند. امام يازدهم شيعيان با مردم بسيار مهربان، و نسبت به ضعيفان و افراد تهي دست بسيار بخشنده بودند. او سالار قبيله ايثار، پيشواي مستضعفانِ خاك و مسجود فرشتگان افلاك بود. سلام سوخته دلانِ عطشان بر آن امام همام باد.

تنها امامي كه به حج مشرف نشد

بني العباس چنان بر امام سخت گرفتند و مانند پدرش امام هادي او را در پادگان سامرا تحت نظارت و مراقبت دائمي نگاه داشتند كه او در عمر مبارك خود نتوانست حتي براي يكبار هم كه شده به زيارت خانه خدا و قبر جد اطهرش در مدينه برود لذا تنها امامي است كه به مكه نرفته است و به بعضي از شيعيان خود هم پس از بر عهده گرفتن هزينه سفرشان وكالت مي­داد تا به نيابت از او به كربلا - كه برخلاف مكه و مدينه فاصله زيادي با سامرا نداشت - مشرف شوند و قبر جد غريبش امام حسين را زيارت كرده و از كربلا براي او تربت حسيني را به سوغات آوردند.
جوانترين امامي كه پس از جد خود امام جواد(ع) كه درسن 25 سالگي به شهادت رسيد. درسال 260 قمري در سن 28 سالگي در سامرا كشته گرديد و در منزل مسكوني خود كه اكنون حرم و بارگاه او و پدر و خواهر و همسرش مي­باشد به خاك سپرده شد.

اين شهادت از عبرت­هاي تلخ تاريخ است. بني العباس كه با شعار الرضا من آل محمد، بني اميه را با شمشير ابومسلم ايراني از صحنه سياست بركنار كردند بيشتر از بني اميه كه در دشمني با آل پيامبر چيزي فروگذار نكردند امام كشتند.

و اين نشان مي­دهد كه نه تنها نبايد به ادعاها و شعارهاي ظاهري حاكمان وحكومتها اعتنا كرد، بلكه بايد در عمل هم رفتار و كردار آنها را در نظر داشت.

هم براين اساس است كه بعضي كه توفيق سفرهاي مكرر حج خانه خدا را دارند سعي مي­كنند يك حج خود را به نيابت از امام عسكري كه به حج نرفت انجام دهند تا بدينوسيله اداي احترامي به ساحت اين امام جوان كه گوهر تابناك و دُرّ يگانه خلقت يعني امام زمان را به عالم بشريت تقديم كرده است داشته باشند.

از امام عسكري تفسيري باقي مانده است كه البته همه قرآن نيست و هم اينكه منسوب به ايشان است. در تفسير آيه اول سوره مریم كهيعص در روايتي از امام آمده كه از ایشان هست به شرح ذیل می باشد : خداوند در اين آيه با رمز به فاجعه كربلا و تشنگي امام حسين اشاره كرده است ك» مراد كربلاست، «ه» يعني هلاكت يزيد، «ع» عطش حسين است، «ص» صبر حسين و يارانش

چرا شیعه سرداب را محترم می شمارد.

مسلمانان اين خانه و اين سرداب را محترم مي دارند؛ زيرا امامانشان در اين خانه زندگي مي كردند، و در همين خانه، امام ‌هادي(ع)، امام عسكري(ع) و نيز امام مهدي(ع) خداوند سبحان را عبادت مي كردند.

بر اساس تاريخ و روايات، امام مهدي(ع) از هنگام ولادت در اختفا به سر مي برد و بنا به مصالحي تولد و زندگي او آشكار نبود و بعد از رحلت پدر گرامي‌شان، غيبت صغراي آن حضرت، آغاز شد. امام مهدي(ع) بعد از نماز گزاردن بر پيكر پاك پدر و تدفين آن حضرت، وارد منزل شد و ديگر كسي آن حضرت را در اجتماع و در ميان مردم نديد.

خانه پدر بزرگوار آن حضرت در سامرا، دو قسمت داشت؛ يك سمت براي مردان و قسمت ديگر براي زنان، يك سرداب هم زير اتاق‌ها قرار داشت. كه در روز‌هاي گرم، اهل خانه در آن سرداب زندگي مي كردند.

اين سرداب، امروز در ضلع شمال غربي صحن‌هاي عسكريين عليهم السلام و در پانزده‌متري بقعه و حرم مطهر قرار دارد. اين صحن، به طول شصت و عرض بيست متر و داراي ايوان و شبستان مي‌باشد. روي سرداب، مسجدي وجود دارد كه به مسجد صاحب مشهور است. بر فراز سرداب، گنبدي كاشي‌كاري قرار دارد. بر مدخل ورودي سرداب، دري نصب شده كه به «باب الغيبة» معروف مي‌باشد و پشت آن، اتاق كوچكي به طول 2 متر عرض 5/1 متر وجود دارد كه به محل غيبت امام عصر عجل الله تعالي فرجه الشريف مشهور است..

چاهي معروف به «چاه غيبت» نيز در گوشه همين اتاق وجود دارد؛ ولي در متون معتبر شيعي، به چاه غيبت يا محل غيبت حضرت مهدي عجل الله تعالي فرجه الشريف اشاره نشده است و بزرگان شيعه نيز به انكار آن پرداخته‌اند.
علت اين نامگذاري اين است كه چون عده‌اي از زائران در داخل سرداب، از حوضي كه محل وضوي امام هادي و عسكري عليهم السلام بوده به عنوان تبرك خاك بر مي‌داشتند كم كم به چاه غيبت معروف شد.

داستان غيبت حضرت مهدي(ع) در سرداب «سامرا» و زندگي كردن آن حضرت در اين مكان، دروغ و بهتاني بيش نيست و هيچ يك از بزرگان شيعه، چنين باوري ندارند
آن حضرت بنا به روايات در ميان مردم زندگي مي كند و در موسم حج حاضر مي شود، ولي مردم او را نمي شناسند.
مسلمانان هم اكنون اين خانه و اين سرداب را محترم مي دارد؛ زيرا امامانشان در اين خانه زندگي مي كردند، و در همين خانه، امام ‌هادي(ع)، امام عسكري(ع) و نيز امام مهدي(ع) خداوند سبحان را عبادت مي كردند.

اين يك امر معقول و طبيعي است كه به جهت علاقه مندي به پيشوا و رهبر ديني، آنچه متعلق به او است محترم داشته شود، در ميان تمامي اديان و مذاهب چنين است و شيعه از اين عشق و احترام به مكان‌هاي مقدس و مشاهد مشرفه دفاع مي كند و آن را از مصاديق «فِي بُيُوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَن تُرْفَعَ وَيُذْكَرَ فِيهَا اسْمُهُ يُسَبِّحُ لَهُ فِيهَا بِالْغُدُوِّ وَالْآصَالِ » مي داند

چهل حدیث از امام حسن عسكري (ع)

1- پرهيز از جدال و شوخى
«لا تُمارِ فَيَذْهَبَ بَهاؤُكَ وَ لا تُمازِحْ فَيُجْتَرَأَ عَلَيْكَ.»:
جدال مكن كه ارزشت مىرود و شوخى مكن كه بر تو دلير شوند.
2- تواضع در نشستن
«مَنْ رَضِىَ بِدُونِ الشَّرَفِ مِنَ الَْمجْلِسِ لَمْ يَزَلِ اللّهُ وَ مَلائِكَتُهُ يُصَلُّونَ عَلَيْهِ حَتّى يَقُومَ.»:
هر كه به پايين نشستن در مجلس خشنود باشد، پيوسته خدا و فرشته ها بر او رحمت فرستند تا برخيزد.
3- هلاكت در رياست و افشاگرى
«دَعْ مَنْ ذَهَبَ يَمينًا وَ شِمالاً، فَإِنَّ الرّاعِىَ يَجْمَعُ غَنَمَهُ جَمْعَها بِأَهْوَنِ سَعْى وَ إِيّاكَ وَ الاِْذاعَةَ وَ طَلَبَ الرِّياسَةِ، فَإِنَّهُما يَدْعُوانِ إِلَى الْهَلَكَةِ.»:
آن كه را به راست و چپ رود واگذار! به راستى چوپان، گوسفندانش را به كمتر تلاشى گِرد آوَرَد. مبادا اسرار را فاش كرده و سخن پراكنى كنى و در پىرياست باشى، زيرا اين دو، آدمى را به هلاكت مىكشانند.
4- گناهى كه بخشوده نشود
«مِنَ الذُّنُوبِ الَّتى لا تُغْفَرُ : لَيْتَنى لا أُؤاخَذُ إِلاّ بِهذا. ثُمَّ قالَ: أَلاِْشْراكُ فِى النّاسِ أَخْفى مِنْ دَبيبِ الَّنمْلِ عَلَى الْمَسْحِ الاَْسْوَدِ فِى اللَّيْلَةِ الْمُظْلِمَةِ.»:
از جمله گنـاهانى كـه آمرزيده نشود ايـن است كه [آدمى ] بگويد: اى كاش مرا به غير از اين گناه مؤاخذه نكنند. سپس فرمود: شرك در ميان مردم از جنبش مورچه بر روپوش سياه در شب تار نهانتر است.
5- نزديكتر به اسم اعظم
«بِسْمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحيمِ أَقْرَبُ إِلَى اسْمِ اللّهِ الاَْعْظَمِ مِنْ سَوادِ الْعَيْنِ إِلى بَياضِها.»:
«بسم اللّه الرّحمن الرّحيم» به اسم اعظم خدا، از سياهى چشم به سفيدىاش نزديكتر است.
6- دوستى نيكان و دشمنى بدان
«حُبُّ الاَْبْرارِ لِلاَْبْرارِ ثَوابٌ لِلاَْبْرارِ، وَ حُبُّ الْفُجّارِ لِلاَْبْرارِ فَضيلَةٌ لِلاَْبْرارِ، وَ بُغْضُ الْفُجّارِ لِلاَْبْرارِ زَيْنٌ لِلاَْبْرارِ، وَ بُغْضُ الاَْبْرارِ لِلْفُجّارِ خِزْىٌ عَلَى الْفُجّارِ.»:
دوستى نيكان به نيكان، ثوابست براى نيكان. و دوستى بدان به نيكان، فضيلت است براى نيكان. و دشمنى بدان با نيكان، زينت است براى نيكان. و دشمنى نيكان با بدان، رسوايى است براى بدان.
7- سلام نشانه تواضع
«مِنَ التَّواضُعِ أَلسَّلامُ عَلى كُلِّ مَنْ تَمُرُّ بِهِ، وَ الْجُلُوسُ دُونَ شَرَفِ الَْمجْلِسِ.»:
از جمله تواضع و فروتنى، سلام كردن بر هر كسى است كه بر او مىگذرى، و نشستن در پايين مجلس است.
8- خنده بيجا
«مِنَ الْجَهْلِ أَلضِّحْكُ مِنْ غَيْرِ عَجَب.»:
خنده بيجا از نادانى است.
9- همسايه بد
«مِنَ الْفَواقِرِ الَّتى تَقْصِمُ الظَّهْرَ جارٌ إِنْ رَأى حَسَنَةً أَطْفَأَها وَ إِنْ رَأى سَيِّئَةً أَفْشاها.»:
از بلاهاى كمرشكن، همسايه اى است كه اگر كردار خوبى را بيند نهانش سازد و اگر كردار بدى را بيند آشكارش نمايد.
10- پندى گويا و جامع
«أُوصيكُمْ بِتَقْوَى اللّهِ وَ الْوَرَعِ فى دينِكُمْ وَالاِْجْتَهادِ لِلّهِ وَ صِدْقِ الْحَديثِ وَ أَداءِ الأَمانَةِ إِلى مَنِ ائْتَمَنَكُمْ مِنْ بَرٍّ أَوْ فاجِر وَ طُولُ السُّجُودِ وَ حُسْنِ الْجَوارِ. فَبِهذا جاءَ مُحَمَّدٌ(صلى الله عليه وآله وسلم) صَلُّوا فى عَشائِرِهِمْ وَ اشْهَدُوا جَنائِزَهُمْ وَ عُودُوا مَرْضاهُمْ وَ أَدُّوا حُقُوقَهُمْ، فَإِنَّ الرَّجُلَ مِنْكُمْ إِذا وَرَعَ فى دينِهِ وَ صَدَقَ فى حَديثِهِ وَ أَدَّى الاَْمانَةَ وَ حَسَّنَ خُلْقَهُ مَعَ النّاسِ قيلَ: هذا شيعِىٌ فَيَسُرُّنى ذلِكَ. إِتَّقُوا اللّهَ وَ كُونُوا زَيْنًا وَ لا تَكُونُوا شَيْنًا، جُرُّوا إِلَيْنا كُلَّ مَوَدَّة وَ ادْفَعُوا عَنّا كُلَّ قَبيح، فَإِنَّهُ ما قيلَ فينا مِنْ حَسَن فَنَحْنُ أَهْلُهُ وَ ما قيلَ فينا مِنْ سُوء فَما نَحْنُ كَذلِكَ.»:
لَناحَقٌّ فى كِتابِ اللّهِ وَ قَرابَةٌ مِنْ رَسُولِ اللّهِ وَ تَطْهيرٌ مِنَ اللّهِ لا يَدَّعيهِ أَحَدٌ غَيْرُنا إِلاّ كَذّابٌ. أَكْثِرُوا ذِكْرَ اللّهِ وَ ذِكْرَ الْمَوْتِ وَ تِلاوَةَ الْقُرانِ وَ الصَّلاةَ عَلَى النَّبِىِّ(صلى الله عليه وآله وسلم)فَإِنَّ الصَّلاةَ عَلى رَسُولِ اللّهِ عَشْرُ حَسَنات، إِحْفَظُواما وَصَّيْتُكُمْ بِهِ وَ أَسْتَوْدِعُكُمُ اللّهَ وَ أَقْرَأُ عَلَيْكُمْ السَّلامَ.»:
شما را به تقواى الهى و پارسايى در دينتان و تلاش براى خدا و راستگويى و امانتدارى درباره كسى كه شما را امين دانسته ـ نيكوكار باشد يا بدكار ـ و طول سجود و حُسنِ همسايگى سفارش مىكنم. محمّد(صلى الله عليه وآله وسلم)براى همين آمده است. در ميان جماعت هاى آنان نماز بخوانيد و بر سر جنازه آنها حاضر شويد و مريضانشان را عيادت كنيد. و حقوقشان را ادا نماييد، زيرا هر يك از شما چون در دينش پارسا و در سخنش راستگو و امانتدار و خوش اخلاق با مردم باشد، گفته مىشود: اين يك شيعه است، و اين كارهاست كه مرا خوشحال مىسازد. تقواى الهى داشته باشيد، مايه زينت باشيد نه زشتى، تمام دوستى خود را به سوى ما بكشانيد و همه زشتى را از ما بگردانيد، زيرا هر خوبى كه درباره ما گفته شود ما اهل آنيم و هر بدى درباره ما گفته شود ما از آن به دوريم. در كتاب خدا براى ما حقّى و قرابتى از پيامبر خداست و خداوند ما را پاك شمرده، احدى جز ما مدّعى اين مقام نيست، مگر آن كه دروغ مىگويد. زياد به ياد خدا باشيد و زياد ياد مرگ كنيد و زياد قرآن را تلاوت نماييد و زياد بر پيغمبر(صلى الله عليه وآله وسلم) سلام و تحيّت بفرستيد. زيرا صلوات بر پيامبر خدا(صلى الله عليه وآله وسلم) ده حسنه دارد. آنچه را به شما گفتم حفظ كنيد و شما را به خدا مىسپارم، و سلام بر شما.
11- انديشه در كار خدا
«لَيْسَتِ الْعِبادَةُ كَثْرَةَ الصِّيامِ وَ الصَّلوةِ وَ إِنَّما الْعِبادَةُ كَثْرَةُ التَّفَكُّرِ فى أَمْرِ اللّهِ.»:
عبادت كردن به زيادى روزه و نماز نيست، بلكه [حقيقتِ] عبادت، زياد در كار خدا انديشيدن است.
12- پليدى خشم
«أَلْغَضَبُ مِفْتاحُ كُلِّ شَرٍّ.»:
خشم و غضب، كليد هر گونه شرّ و بدى است.
13- ويژگى هاى شيعيان
«شيعَتُنا الْفِئَـةُ النّاجِيَةُ وَالْفِرْقَةُ الزّاكِيَةُ صارُوا لَنا رادِئًا وَصَوْنًا وَ عَلَى الظَّلَمَةِ أَلَبًّا وَ عَوْنًا سَيَفْجُرُ لَهُمْ يَنابيعُ الْحَيَوانِ بَعْدَ لَظْىِ مُجْتَمَعِ النِّيرانِ أَمامَ الرَّوْضَةِ.»:
پيروان ما، گروه هاى نجات يابنده و فرقه هاى پاكى هستند كه حافظان [آيين] مايند، و ايشان در مقابل ستمكاران، سپر و كمككار ما [هستند]. به زودى چشمه هاى حيات [منجىِ بشريّت] بعد از گدازه توده هاى آتش! پيش از ظهور براى آنان خواهد جوشيد.
14- ناآرامى كينه توز
«أَقَلُّ النّاسِ راحَةً أَلْحُقُودُ.»:
كينه توز ، ناآرامترينِ مردمان است.
15- پارساترين مردم
«أَوْرَعُ النّاسِ مَنْ وَقَفَ عِنْدَ الشُّبْهَةِ، أَعْبَدُ النّاسِ مَنْ أَقامَ عَلَى الْفَرائِضِ أَزْهَدُ النّاسِ مَنْ تَرَكَ الْحَرامَ، أَشَدُّ النّاسِ اجْتَهادًا مَنْ تَرَكَ الذُّنُوبَ.»:
پارساترين مردم كسى است كه در هنگام شبهه توقّف كند. عابدترين مردم كسى است كه واجبات را انجام دهد. زاهدترين مردم كسى است كه حرام را ترك نمايد. كوشننده ترين مردم كسى است كه گناهان را رها سازد.
16- وجود مؤمن
«أَلْمُؤْمِنُ بَرَكَةٌ عَلَى الْمُؤْمِنِ وَ حُجَّةٌ عَلَى الْكافِرِ.»:
مؤمن براى مؤمن ،بركت و بر كافر، اتمام حجّت است.
17- محصول اعمال
«إِنَّكُمْ فى آجال مَنْقُوصَة وَ أَيّام مَعْدُودَة وَ الْمَوْتُ يَأْتى بَغْتَةً، مَنْ يَزْرَعْ خَيْرًا يَحْصِدُ غِبْطَةً وَ مَنْ يَزْرَعْ شَرًّا يَحْصِدُ نِدامَةً، لِكُلِّ زارِع ما زَرَعَ لا يُسْبَقُ بَطىءٌ بِحَظِّهِ، وَ لا يُدْرِكُ حَريصٌ ما لَمْ يُقَدَّرُ لَهُ، مَنْ أُعْطِىَ خَيْرًا فَاللّهُ أَعْطاهُ، وَ مَنْ وُقِىَ شَرًّا فَاللّهُ وَقاهُ.»:
شما عمر كاهنده و روزهاى برشمرده اى داريد، و مرگ به ناگهان مىآيد، هر كس تخم خيرى بكارد به خوشى بِدْرَوَد، و هر كس تخم شرّى بكارد به پشيمانى بِدْرَوَد. هر كه هر چه بكارد همان براى اوست. كُندكار را بهره از دست نرود و آزمند آنچه را مقدرّش نيست در نيابد، هر كه به خيرى رسد خدايش داده، و هر كه از شرّى رهد خدايش رهانده.
18- شناخت احمق و حكيم
«قَلْبُ الأَحْمَقِ فى فَمِهِ وَ فَمُ الْحَكيمِ فى قَلْبِهِ.»:
قلب احمق در دهان او و دهان حكيم در قلب اوست.
19- تلاش براى رزق مقدّر
«لا يَشْغَلْكَ رِزْقٌ مَضْمُونٌ عَنْ عَمَل مَفْرُوض.»:
رزق و روزىِ ضمانت شده، تو را از كار واجب باز ندارد.
20- عزّتِ حقگرايى
«ما تَرَكَ الْحَقَّ عَزيزٌ إِلاّ ذَلَّ، وَلا أَخَذَ بِهِ ذَليلٌ إِلاّ عَزَّ.»:
هيچ عزيزى حقّ را رها نكند، مگر آن كه ذليل گردد و هيچ ذليلى به حقّ نياويزد، مگر آن كه عزيز شود.
21- دوست نادان
«صَديقُ الْجاهِلِ تَعَبٌ.»:
دوست نادان، مايه رنج است.
22- بهترين خصلت
«خَصْلَتانِ لَيْسَ فَوْقَهُما شَىْءٌ: أَلاِْيمانُ بِاللّهِ وَ نَفْعُ الاِْخْوانِ.»:
دو خصلت است كه بهتر و بالاتر از آنها چيزى نيست:ايمان به خدا و سود رساندن به برادران.
23- نتيجه جسارت بر پدر
«جُرْأَةُ الْوَلَدِ عَلى والِدِهِ فى صِغَرِهِ تَدْعُوا إِلَى الْعُقُوقِ فى كِبَرِهِ.»:
جرأت و دليرى فرزند بر پدرش در كوچكى، سبب عاقّ و نارضايتى پدر در بزرگى مىشود.
24- بهتر از حيات و بدتر از مرگ
«خَيْرٌ مِنَ الْحَياةِ ما إِذا فَقَدْتَهُ أَبْغَضْتَ الْحَياةَ وَ شَرُّ مِنَ الْمَوْتِ ما إِذا نَزَلَ بِكَ أَحْبَبْتَ الْمَوْتَ.»:
بهتر از زندگى چيزى است كه چون از دستش دهى، از زندگى بدت آيد، و بدتر از مرگ چيزى است كه چون به سرت آيد مرگ را دوست بدارى.
25- وابستگى و خوارى
«ما أَقْبَحَ بِالْمُؤْمِنِ أَنْ تَكُونَ لَهُ رَغْبَةٌ تُذِلُّهُ.»:
چه زشت است براى مؤمن، دلبستگى به چيزى كه او را خوار دارد.
26- نعمت بلا
«ما مِنْ بَلِيَّة إِلاّ وَ لِلّهِ فيها نِعْمَةٌ تُحيطُ بِها.»:
هيچ بلايى نيست، مگر اين كه در آن از طرف خدا نعمتى است.
27- اكرام بدون افراط
«لا تُكْرِمِ الرَّجُلَ بِما يَشُقُّ عَلَيْهِ.»:
هيچ كس را طورى اكرام مكن كه بر او سخت گذرد.
28- ارزش پند پنهان
«مَنْ وَعَظَ أَخاهُ سِرًّا فَقَدْ زانَهُ، وَ مَنْ وَعَظَهُ عَلانِيَةً فَقَدْ شانَهُ.»:
هر كه در نهان، برادر خود را پند دهد او را آراسته، و هر كه آشكارا برادرش را پند دهد او را كاسته.
29- تواضع و فروتنى
«أَلتَّواضُعُ نِعْمَةٌ لا يُحْسَدُ عَلَيْها.»:
تواضع و فروتنى، نعمتى است كه بر آن حسد نبرند.
30- سختى تربيت نادان
«رِياضَةُ الْجاهِلِ وَ رَدُّ المُعْتادِ عَنْ عادَتِهِ كَالْمُعْجِزِ.»:
پرورش دادن نادان و ترك دادن معتاد از عادتش، مانند معجزه است.
31- شادى بيجا
«لَيْسَ مِنَ الأَدَبِ إِظْهارُ الْفَرَحِ عِنْدَ الَْمحْزُونِ.»:
اظهار شادى نزد غمديده، از بىادبى است.
32- جمال ظاهر و باطن
«حُسْنُ الصُّورَةِ جَمالُ ظاهر، وَ حُسْنُ الْعَقْلِ جَمالُ باطِن.»:
صورت نيكو، زيبايى ظاهرى است،و عقل نيكو، زيبايى باطنى است.
33- كليد تمام گناهان
«جُعِلَتِ الْخَبائِثُ فى بَيْت وَ جُعِلَ مِفْتاحُهُ الْكَذِبَ.»:
تمام پليدى ها در خانه اى قرار داده شده و كليد آن دروغگويى است.
34- چشم پوشى از لغزش و يادآورى احسان
«خَيْرُ إِخْوانِكَ مَنْ نَسِىَ ذَنْبَكَ وَ ذَكَرَ إِحْسانَكَ إِلَيْهِ.»:
بهترين برادران تو كسى است كه خطايت را ناديده گيرد و احسانت را يادآور شود.
35- مدح نالايق
«مَنْ مَدَحَ غَيْرَالمُسْتَحِقِّ فَقَدْ قامَ مَقامَ المُتَّهَمِ.»:
هر كه نالايقى را ثنا گويد، خود در موضعِ اتّهام قرار گيرد.
36- راه دوست يابى
«مَنْ كانَ الْورَعُ سَجِيَّتَهُ، وَ الْكَرَمُ طَبيعَتَهُ، وَ الْحِلْمُ خُلَّتَهُ كَثُرَ صَديقُهُ.»:
كسى كه پارسايى خوى او، و بخشندگى طبيعت او، و بردبارى خصلت او باشد دوستانش بسيار شوند.
37- انس با خدا
«مَنْ آنـَسَ بِاللّهِ إِسْتَوْحَشَ مِنَ النّاسِ.»:
كسى كه با خدا مأنوس باشد، از مردم گريزان گردد.
38- خرابى مناره ها و كاخ ها
«إِذا قامَ الْقائِمُ أَمَرَ بِهَدْمِ الْمَنائِرِ وَ الْمَقاصيرِ الَّتى فِى الْمَساجِدِ.»:
هنگامى كه قائم(عليه السلام) قيام كند، دستور به خرابى مناره ها و كاخ هاى مساجد دهد.
39- نماز شب، سير شبانه
«إِنَّ الْوُصُولَ إِلَى اللّهِ عَزَّوَجَلَّ سَفَرٌ لا يُدْرَكُ إِلاّ بِامْتِطاءِ اللَّيْلِ.»:
وصول به خداوند عزّوجلّ، سفرى است كه جز با عبادت در شب حاصل نگردد.
40- ادبى بسنده
«كَفاكَ أَدَبًا تَجَنُّبُكَ ما تَكْرَهُ مِنْ غَيْرِكَ.»:
در مقام ادب براى تو همين بس كه آنچه براى ديگران نمىپسندى، خود، از آن دورى كنى.

; mso-fareast-font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-theme-font:minor-fareast; mso-hansi-font-family:Calibri; mso-hansi-theme-font:minor-latin;} –> Normal 0 false false false EN-US X-NONE FA an style="font-family: "Arial","sans-serif"; mso-ascii-theme-font: minor-bidi; mso-hansi-theme-font: minor-bidi; mso-bidi-theme-font: minor-bidi;” lang="FA">هشتم ربیع الاول سالروز شهادت پدر امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف، امام حسن عسکری علیه السلام را خدمت فرزند غایب از نظرشان تسلیت عرض می نماییم . عزای تنها امامي كه به حج مشرف نشد.unicode-bidi: embed;">
نگاهي به زندگاني امام و پيشواي يازدهم
فضايل اخلاقي امام عسكري(ع)
امام حسن عسگري عليه السلام در همه صفات پسنديده انساني و اخلاق و فضايل درحد كمال بوده است. آن امام والا مقام در عصر خويش بزرگوارترين، عابدترين، بردبارترين و محترم ترين افراد به شمار مي رفته و داراي انديشه بلند، زباني گويا و پرجاذبه و برخوردار از اخلاق نيك بوده اند. امام يازدهم شيعيان با مردم بسيار مهربان، و نسبت به ضعيفان و افراد تهي دست بسيار بخشنده بودند. او سالار قبيله ايثار، پيشواي مستضعفانِ خاك و مسجود فرشتگان افلاك بود. سلام سوخته دلانِ عطشان بر آن امام همام باد.

تنها امامي كه به حج مشرف نشد

بني العباس چنان بر امام سخت گرفتند و مانند پدرش امام هادي او را در پادگان سامرا تحت نظارت و مراقبت دائمي نگاه داشتند كه او در عمر مبارك خود نتوانست حتي براي يكبار هم كه شده به زيارت خانه خدا و قبر جد اطهرش در مدينه برود لذا تنها امامي است كه به مكه نرفته است و به بعضي از شيعيان خود هم پس از بر عهده گرفتن هزينه سفرشان وكالت مي­داد تا به نيابت از او به كربلا - كه برخلاف مكه و مدينه فاصله زيادي با سامرا نداشت - مشرف شوند و قبر جد غريبش امام حسين را زيارت كرده و از كربلا براي او تربت حسيني را به سوغات آوردند.
جوانترين امامي كه پس از جد خود امام جواد(ع) كه درسن 25 سالگي به شهادت رسيد. درسال 260 قمري در سن 28 سالگي در سامرا كشته گرديد و در منزل مسكوني خود كه اكنون حرم و بارگاه او و پدر و خواهر و همسرش مي­باشد به خاك سپرده شد.

اين شهادت از عبرت­هاي تلخ تاريخ است. بني العباس كه با شعار الرضا من آل محمد، بني اميه را با شمشير ابومسلم ايراني از صحنه سياست بركنار كردند بيشتر از بني اميه كه در دشمني با آل پيامبر چيزي فروگذار نكردند امام كشتند.

و اين نشان مي­دهد كه نه تنها نبايد به ادعاها و شعارهاي ظاهري حاكمان وحكومتها اعتنا كرد، بلكه بايد در عمل هم رفتار و كردار آنها را در نظر داشت.

هم براين اساس است كه بعضي كه توفيق سفرهاي مكرر حج خانه خدا را دارند سعي مي­كنند يك حج خود را به نيابت از امام عسكري كه به حج نرفت انجام دهند تا بدينوسيله اداي احترامي به ساحت اين امام جوان كه گوهر تابناك و دُرّ يگانه خلقت يعني امام زمان را به عالم بشريت تقديم كرده است داشته باشند.

از امام عسكري تفسيري باقي مانده است كه البته همه قرآن نيست و هم اينكه منسوب به ايشان است. در تفسير آيه اول سوره مریم كهيعص در روايتي از امام آمده كه از ایشان هست به شرح ذیل می باشد : خداوند در اين آيه با رمز به فاجعه كربلا و تشنگي امام حسين اشاره كرده است ك» مراد كربلاست، «ه» يعني هلاكت يزيد، «ع» عطش حسين است، «ص» صبر حسين و يارانش

e="font-size: 12.0pt; font-family: "Arial","sans-serif"; mso-ascii-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-theme-font: minor-bidi; mso-bidi-font-family: Arial; mso-bidi-theme-font: minor-bidi;" mce_style="font-size: 12.0pt; font-family: "Arial","sans-serif"; mso-ascii-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-theme-font: minor-bidi; mso-bidi-font-family: Arial; mso-bidi-theme-font: minor-bidi;">

چرا شیعه سرداب را محترم می شمارد.

مسلمانان اين خانه و اين سرداب را محترم مي دارند؛ زيرا امامانشان در اين خانه زندگي مي كردند، و در همين خانه، امام ‌هادي(ع)، امام عسكري(ع) و نيز امام مهدي(ع) خداوند سبحان را عبادت مي كردند.

بر اساس تاريخ و روايات، امام مهدي(ع) از هنگام ولادت در اختفا به سر مي برد و بنا به مصالحي تولد و زندگي او آشكار نبود و بعد از رحلت پدر گرامي‌شان، غيبت صغراي آن حضرت، آغاز شد. امام مهدي(ع) بعد از نماز گزاردن بر پيكر پاك پدر و تدفين آن حضرت، وارد منزل شد و ديگر كسي آن حضرت را در اجتماع و در ميان مردم نديد.

خانه پدر بزرگوار آن حضرت در سامرا، دو قسمت داشت؛ يك سمت براي مردان و قسمت ديگر براي زنان، يك سرداب هم زير اتاق‌ها قرار داشت. كه در روز‌هاي گرم، اهل خانه در آن سرداب زندگي مي كردند.

اين سرداب، امروز در ضلع شمال غربي صحن‌هاي عسكريين عليهم السلام و در پانزده‌متري بقعه و حرم مطهر قرار دارد. اين صحن، به طول شصت و عرض بيست متر و داراي ايوان و شبستان مي‌باشد. روي سرداب، مسجدي وجود دارد كه به مسجد صاحب مشهور است. بر فراز سرداب، گنبدي كاشي‌كاري قرار دارد. بر مدخل ورودي سرداب، دري نصب شده كه به «باب الغيبة» معروف مي‌باشد و پشت آن، اتاق كوچكي به طول 2 متر عرض 5/1 متر وجود دارد كه به محل غيبت امام عصر عجل الله تعالي فرجه الشريف مشهور است..

چاهي معروف به «چاه غيبت» نيز در گوشه همين اتاق وجود دارد؛ ولي در متون معتبر شيعي، به چاه غيبت يا محل غيبت حضرت مهدي عجل الله تعالي فرجه الشريف اشاره نشده است و بزرگان شيعه نيز به انكار آن پرداخته‌اند.
علت اين نامگذاري اين است كه چون عده‌اي از زائران در داخل سرداب، از حوضي كه محل وضوي امام هادي و عسكري عليهم السلام بوده به عنوان تبرك خاك بر مي‌داشتند كم كم به چاه غيبت معروف شد.

داستان غيبت حضرت مهدي(ع) در سرداب «سامرا» و زندگي كردن آن حضرت در اين مكان، دروغ و بهتاني بيش نيست و هيچ يك از بزرگان شيعه، چنين باوري ندارند
آن حضرت بنا به روايات در ميان مردم زندگي مي كند و در موسم حج حاضر مي شود، ولي مردم او را نمي شناسند.
مسلمانان هم اكنون اين خانه و اين سرداب را محترم مي دارد؛ زيرا امامانشان در اين خانه زندگي مي كردند، و در همين خانه، امام ‌هادي(ع)، امام عسكري(ع) و نيز امام مهدي(ع) خداوند سبحان را عبادت مي كردند.

اين يك امر معقول و طبيعي است كه به جهت علاقه مندي به پيشوا و رهبر ديني، آنچه متعلق به او است محترم داشته شود، در ميان تمامي اديان و مذاهب چنين است و شيعه از اين عشق و احترام به مكان‌هاي مقدس و مشاهد مشرفه دفاع مي كند و آن را از مصاديق «فِي بُيُوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَن تُرْفَعَ وَيُذْكَرَ فِيهَا اسْمُهُ يُسَبِّحُ لَهُ فِيهَا بِالْغُدُوِّ وَالْآصَالِ » مي داند

چهل حدیث از امام حسن عسكري (ع)

1- پرهيز از جدال و شوخى
«لا تُمارِ فَيَذْهَبَ بَهاؤُكَ وَ لا تُمازِحْ فَيُجْتَرَأَ عَلَيْكَ.»:
جدال مكن كه ارزشت مىرود و شوخى مكن كه بر تو دلير شوند.
2- تواضع در نشستن
«مَنْ رَضِىَ بِدُونِ الشَّرَفِ مِنَ الَْمجْلِسِ لَمْ يَزَلِ اللّهُ وَ مَلائِكَتُهُ يُصَلُّونَ عَلَيْهِ حَتّى يَقُومَ.»:
هر كه به پايين نشستن در مجلس خشنود باشد، پيوسته خدا و فرشته ها بر او رحمت فرستند تا برخيزد.
3- هلاكت در رياست و افشاگرى
«دَعْ مَنْ ذَهَبَ يَمينًا وَ شِمالاً، فَإِنَّ الرّاعِىَ يَجْمَعُ غَنَمَهُ جَمْعَها بِأَهْوَنِ سَعْى وَ إِيّاكَ وَ الاِْذاعَةَ وَ طَلَبَ الرِّياسَةِ، فَإِنَّهُما يَدْعُوانِ إِلَى الْهَلَكَةِ.»:
آن كه را به راست و چپ رود واگذار! به راستى چوپان، گوسفندانش را به كمتر تلاشى گِرد آوَرَد. مبادا اسرار را فاش كرده و سخن پراكنى كنى و در پىرياست باشى، زيرا اين دو، آدمى را به هلاكت مىكشانند.
4- گناهى كه بخشوده نشود
«مِنَ الذُّنُوبِ الَّتى لا تُغْفَرُ : لَيْتَنى لا أُؤاخَذُ إِلاّ بِهذا. ثُمَّ قالَ: أَلاِْشْراكُ فِى النّاسِ أَخْفى مِنْ دَبيبِ الَّنمْلِ عَلَى الْمَسْحِ الاَْسْوَدِ فِى اللَّيْلَةِ الْمُظْلِمَةِ.»:
از جمله گنـاهانى كـه آمرزيده نشود ايـن است كه [آدمى ] بگويد: اى كاش مرا به غير از اين گناه مؤاخذه نكنند. سپس فرمود: شرك در ميان مردم از جنبش مورچه بر روپوش سياه در شب تار نهانتر است.
5- نزديكتر به اسم اعظم
«بِسْمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحيمِ أَقْرَبُ إِلَى اسْمِ اللّهِ الاَْعْظَمِ مِنْ سَوادِ الْعَيْنِ إِلى بَياضِها.»:
«بسم اللّه الرّحمن الرّحيم» به اسم اعظم خدا، از سياهى چشم به سفيدىاش نزديكتر است.
6- دوستى نيكان و دشمنى بدان
«حُبُّ الاَْبْرارِ لِلاَْبْرارِ ثَوابٌ لِلاَْبْرارِ، وَ حُبُّ الْفُجّارِ لِلاَْبْرارِ فَضيلَةٌ لِلاَْبْرارِ، وَ بُغْضُ الْفُجّارِ لِلاَْبْرارِ زَيْنٌ لِلاَْبْرارِ، وَ بُغْضُ الاَْبْرارِ لِلْفُجّارِ خِزْىٌ عَلَى الْفُجّارِ.»:
دوستى نيكان به نيكان، ثوابست براى نيكان. و دوستى بدان به نيكان، فضيلت است براى نيكان. و دشمنى بدان با نيكان، زينت است براى نيكان. و دشمنى نيكان با بدان، رسوايى است براى بدان.
7- سلام نشانه تواضع
«مِنَ التَّواضُعِ أَلسَّلامُ عَلى كُلِّ مَنْ تَمُرُّ بِهِ، وَ الْجُلُوسُ دُونَ شَرَفِ الَْمجْلِسِ.»:
از جمله تواضع و فروتنى، سلام كردن بر هر كسى است كه بر او مىگذرى، و نشستن در پايين مجلس است.
8- خنده بيجا
«مِنَ الْجَهْلِ أَلضِّحْكُ مِنْ غَيْرِ عَجَب.»:
خنده بيجا از نادانى است.
9- همسايه بد
«مِنَ الْفَواقِرِ الَّتى تَقْصِمُ الظَّهْرَ جارٌ إِنْ رَأى حَسَنَةً أَطْفَأَها وَ إِنْ رَأى سَيِّئَةً أَفْشاها.»:
از بلاهاى كمرشكن، همسايه اى است كه اگر كردار خوبى را بيند نهانش سازد و اگر كردار بدى را بيند آشكارش نمايد.
10- پندى گويا و جامع
«أُوصيكُمْ بِتَقْوَى اللّهِ وَ الْوَرَعِ فى دينِكُمْ وَالاِْجْتَهادِ لِلّهِ وَ صِدْقِ الْحَديثِ وَ أَداءِ الأَمانَةِ إِلى مَنِ ائْتَمَنَكُمْ مِنْ بَرٍّ أَوْ فاجِر وَ طُولُ السُّجُودِ وَ حُسْنِ الْجَوارِ. فَبِهذا جاءَ مُحَمَّدٌ(صلى الله عليه وآله وسلم) صَلُّوا فى عَشائِرِهِمْ وَ اشْهَدُوا جَنائِزَهُمْ وَ عُودُوا مَرْضاهُمْ وَ أَدُّوا حُقُوقَهُمْ، فَإِنَّ الرَّجُلَ مِنْكُمْ إِذا وَرَعَ فى دينِهِ وَ صَدَقَ فى حَديثِهِ وَ أَدَّى الاَْمانَةَ وَ حَسَّنَ خُلْقَهُ مَعَ النّاسِ قيلَ: هذا شيعِىٌ فَيَسُرُّنى ذلِكَ. إِتَّقُوا اللّهَ وَ كُونُوا زَيْنًا وَ لا تَكُونُوا شَيْنًا، جُرُّوا إِلَيْنا كُلَّ مَوَدَّة وَ ادْفَعُوا عَنّا كُلَّ قَبيح، فَإِنَّهُ ما قيلَ فينا مِنْ حَسَن فَنَحْنُ أَهْلُهُ وَ ما قيلَ فينا مِنْ سُوء فَما نَحْنُ كَذلِكَ.»:
لَناحَقٌّ فى كِتابِ اللّهِ وَ قَرابَةٌ مِنْ رَسُولِ اللّهِ وَ تَطْهيرٌ مِنَ اللّهِ لا يَدَّعيهِ أَحَدٌ غَيْرُنا إِلاّ كَذّابٌ. أَكْثِرُوا ذِكْرَ اللّهِ وَ ذِكْرَ الْمَوْتِ وَ تِلاوَةَ الْقُرانِ وَ الصَّلاةَ عَلَى النَّبِىِّ(صلى الله عليه وآله وسلم)فَإِنَّ الصَّلاةَ عَلى رَسُولِ اللّهِ عَشْرُ حَسَنات، إِحْفَظُواما وَصَّيْتُكُمْ بِهِ وَ أَسْتَوْدِعُكُمُ اللّهَ وَ أَقْرَأُ عَلَيْكُمْ السَّلامَ.»:
شما را به تقواى الهى و پارسايى در دينتان و تلاش براى خدا و راستگويى و امانتدارى درباره كسى كه شما را امين دانسته ـ نيكوكار باشد يا بدكار ـ و طول سجود و حُسنِ همسايگى سفارش مىكنم. محمّد(صلى الله عليه وآله وسلم)براى همين آمده است. در ميان جماعت هاى آنان نماز بخوانيد و بر سر جنازه آنها حاضر شويد و مريضانشان را عيادت كنيد. و حقوقشان را ادا نماييد، زيرا هر يك از شما چون در دينش پارسا و در سخنش راستگو و امانتدار و خوش اخلاق با مردم باشد، گفته مىشود: اين يك شيعه است، و اين كارهاست كه مرا خوشحال مىسازد. تقواى الهى داشته باشيد، مايه زينت باشيد نه زشتى، تمام دوستى خود را به سوى ما بكشانيد و همه زشتى را از ما بگردانيد، زيرا هر خوبى كه درباره ما گفته شود ما اهل آنيم و هر بدى درباره ما گفته شود ما از آن به دوريم. در كتاب خدا براى ما حقّى و قرابتى از پيامبر خداست و خداوند ما را پاك شمرده، احدى جز ما مدّعى اين مقام نيست، مگر آن كه دروغ مىگويد. زياد به ياد خدا باشيد و زياد ياد مرگ كنيد و زياد قرآن را تلاوت نماييد و زياد بر پيغمبر(صلى الله عليه وآله وسلم) سلام و تحيّت بفرستيد. زيرا صلوات بر پيامبر خدا(صلى الله عليه وآله وسلم) ده حسنه دارد. آنچه را به شما گفتم حفظ كنيد و شما را به خدا مىسپارم، و سلام بر شما.
11- انديشه در كار خدا
«لَيْسَتِ الْعِبادَةُ كَثْرَةَ الصِّيامِ وَ الصَّلوةِ وَ إِنَّما الْعِبادَةُ كَثْرَةُ التَّفَكُّرِ فى أَمْرِ اللّهِ.»:
عبادت كردن به زيادى روزه و نماز نيست، بلكه [حقيقتِ] عبادت، زياد در كار خدا انديشيدن است.
12- پليدى خشم
«أَلْغَضَبُ مِفْتاحُ كُلِّ شَرٍّ.»:
خشم و غضب، كليد هر گونه شرّ و بدى است.
13- ويژگى هاى شيعيان
«شيعَتُنا الْفِئَـةُ النّاجِيَةُ وَالْفِرْقَةُ الزّاكِيَةُ صارُوا لَنا رادِئًا وَصَوْنًا وَ عَلَى الظَّلَمَةِ أَلَبًّا وَ عَوْنًا سَيَفْجُرُ لَهُمْ يَنابيعُ الْحَيَوانِ بَعْدَ لَظْىِ مُجْتَمَعِ النِّيرانِ أَمامَ الرَّوْضَةِ.»:
پيروان ما، گروه هاى نجات يابنده و فرقه هاى پاكى هستند كه حافظان [آيين] مايند، و ايشان در مقابل ستمكاران، سپر و كمككار ما [هستند]. به زودى چشمه هاى حيات [منجىِ بشريّت] بعد از گدازه توده هاى آتش! پيش از ظهور براى آنان خواهد جوشيد.
14- ناآرامى كينه توز
«أَقَلُّ النّاسِ راحَةً أَلْحُقُودُ.»:
كينه توز ، ناآرامترينِ مردمان است.
15- پارساترين مردم
«أَوْرَعُ النّاسِ مَنْ وَقَفَ عِنْدَ الشُّبْهَةِ، أَعْبَدُ النّاسِ مَنْ أَقامَ عَلَى الْفَرائِضِ أَزْهَدُ النّاسِ مَنْ تَرَكَ الْحَرامَ، أَشَدُّ النّاسِ اجْتَهادًا مَنْ تَرَكَ الذُّنُوبَ.»:
پارساترين مردم كسى است كه در هنگام شبهه توقّف كند. عابدترين مردم كسى است كه واجبات را انجام دهد. زاهدترين مردم كسى است كه حرام را ترك نمايد. كوشننده ترين مردم كسى است كه گناهان را رها سازد.
16- وجود مؤمن
«أَلْمُؤْمِنُ بَرَكَةٌ عَلَى الْمُؤْمِنِ وَ حُجَّةٌ عَلَى الْكافِرِ.»:
مؤمن براى مؤمن ،بركت و بر كافر، اتمام حجّت است.
17- محصول اعمال
«إِنَّكُمْ فى آجال مَنْقُوصَة وَ أَيّام مَعْدُودَة وَ الْمَوْتُ يَأْتى بَغْتَةً، مَنْ يَزْرَعْ خَيْرًا يَحْصِدُ غِبْطَةً وَ مَنْ يَزْرَعْ شَرًّا يَحْصِدُ نِدامَةً، لِكُلِّ زارِع ما زَرَعَ لا يُسْبَقُ بَطىءٌ بِحَظِّهِ، وَ لا يُدْرِكُ حَريصٌ ما لَمْ يُقَدَّرُ لَهُ، مَنْ أُعْطِىَ خَيْرًا فَاللّهُ أَعْطاهُ، وَ مَنْ وُقِىَ شَرًّا فَاللّهُ وَقاهُ.»:
شما عمر كاهنده و روزهاى برشمرده اى داريد، و مرگ به ناگهان مىآيد، هر كس تخم خيرى بكارد به خوشى بِدْرَوَد، و هر كس تخم شرّى بكارد به پشيمانى بِدْرَوَد. هر كه هر چه بكارد همان براى اوست. كُندكار را بهره از دست نرود و آزمند آنچه را مقدرّش نيست در نيابد، هر كه به خيرى رسد خدايش داده، و هر كه از شرّى رهد خدايش رهانده.
18- شناخت احمق و حكيم
«قَلْبُ الأَحْمَقِ فى فَمِهِ وَ فَمُ الْحَكيمِ فى قَلْبِهِ.»:
قلب احمق در دهان او و دهان حكيم در قلب اوست.
19- تلاش براى رزق مقدّر
«لا يَشْغَلْكَ رِزْقٌ مَضْمُونٌ عَنْ عَمَل مَفْرُوض.»:
رزق و روزىِ ضمانت شده، تو را از كار واجب باز ندارد.
20- عزّتِ حقگرايى
«ما تَرَكَ الْحَقَّ عَزيزٌ إِلاّ ذَلَّ، وَلا أَخَذَ بِهِ ذَليلٌ إِلاّ عَزَّ.»:
هيچ عزيزى حقّ را رها نكند، مگر آن كه ذليل گردد و هيچ ذليلى به حقّ نياويزد، مگر آن كه عزيز شود.
21- دوست نادان
«صَديقُ الْجاهِلِ تَعَبٌ.»:
دوست نادان، مايه رنج است.
22- بهترين خصلت
«خَصْلَتانِ لَيْسَ فَوْقَهُما شَىْءٌ: أَلاِْيمانُ بِاللّهِ وَ نَفْعُ الاِْخْوانِ.»:
دو خصلت است كه بهتر و بالاتر از آنها چيزى نيست:ايمان به خدا و سود رساندن به برادران.
23- نتيجه جسارت بر پدر
«جُرْأَةُ الْوَلَدِ عَلى والِدِهِ فى صِغَرِهِ تَدْعُوا إِلَى الْعُقُوقِ فى كِبَرِهِ.»:
جرأت و دليرى فرزند بر پدرش در كوچكى، سبب عاقّ و نارضايتى پدر در بزرگى مىشود.
24- بهتر از حيات و بدتر از مرگ
«خَيْرٌ مِنَ الْحَياةِ ما إِذا فَقَدْتَهُ أَبْغَضْتَ الْحَياةَ وَ شَرُّ مِنَ الْمَوْتِ ما إِذا نَزَلَ بِكَ أَحْبَبْتَ الْمَوْتَ.»:
بهتر از زندگى چيزى است كه چون از دستش دهى، از زندگى بدت آيد، و بدتر از مرگ چيزى است كه چون به سرت آيد مرگ را دوست بدارى.
25- وابستگى و خوارى
«ما أَقْبَحَ بِالْمُؤْمِنِ أَنْ تَكُونَ لَهُ رَغْبَةٌ تُذِلُّهُ.»:
چه زشت است براى مؤمن، دلبستگى به چيزى كه او را خوار دارد.
26- نعمت بلا
«ما مِنْ بَلِيَّة إِلاّ وَ لِلّهِ فيها نِعْمَةٌ تُحيطُ بِها.»:
هيچ بلايى نيست، مگر اين كه در آن از طرف خدا نعمتى است.
27- اكرام بدون افراط
«لا تُكْرِمِ الرَّجُلَ بِما يَشُقُّ عَلَيْهِ.»:
هيچ كس را طورى اكرام مكن كه بر او سخت گذرد.
28- ارزش پند پنهان
«مَنْ وَعَظَ أَخاهُ سِرًّا فَقَدْ زانَهُ، وَ مَنْ وَعَظَهُ عَلانِيَةً فَقَدْ شانَهُ.»:
هر كه در نهان، برادر خود را پند دهد او را آراسته، و هر كه آشكارا برادرش را پند دهد او را كاسته.
29- تواضع و فروتنى
«أَلتَّواضُعُ نِعْمَةٌ لا يُحْسَدُ عَلَيْها.»:
تواضع و فروتنى، نعمتى است كه بر آن حسد نبرند.
30- سختى تربيت نادان
«رِياضَةُ الْجاهِلِ وَ رَدُّ المُعْتادِ عَنْ عادَتِهِ كَالْمُعْجِزِ.»:
پرورش دادن نادان و ترك دادن معتاد از عادتش، مانند معجزه است.
31- شادى بيجا
«لَيْسَ مِنَ الأَدَبِ إِظْهارُ الْفَرَحِ عِنْدَ الَْمحْزُونِ.»:
اظهار شادى نزد غمديده، از بىادبى است.
32- جمال ظاهر و باطن
«حُسْنُ الصُّورَةِ جَمالُ ظاهر، وَ حُسْنُ الْعَقْلِ جَمالُ باطِن.»:
صورت نيكو، زيبايى ظاهرى است،و عقل نيكو، زيبايى باطنى است.
33- كليد تمام گناهان
«جُعِلَتِ الْخَبائِثُ فى بَيْت وَ جُعِلَ مِفْتاحُهُ الْكَذِبَ.»:
تمام پليدى ها در خانه اى قرار داده شده و كليد آن دروغگويى است.
34- چشم پوشى از لغزش و يادآورى احسان
«خَيْرُ إِخْوانِكَ مَنْ نَسِىَ ذَنْبَكَ وَ ذَكَرَ إِحْسانَكَ إِلَيْهِ.»:
بهترين برادران تو كسى است كه خطايت را ناديده گيرد و احسانت را يادآور شود.
35- مدح نالايق
«مَنْ مَدَحَ غَيْرَالمُسْتَحِقِّ فَقَدْ قامَ مَقامَ المُتَّهَمِ.»:
هر كه نالايقى را ثنا گويد، خود در موضعِ اتّهام قرار گيرد.
36- راه دوست يابى
«مَنْ كانَ الْورَعُ سَجِيَّتَهُ، وَ الْكَرَمُ طَبيعَتَهُ، وَ الْحِلْمُ خُلَّتَهُ كَثُرَ صَديقُهُ.»:
كسى كه پارسايى خوى او، و بخشندگى طبيعت او، و بردبارى خصلت او باشد دوستانش بسيار شوند.
37- انس با خدا
«مَنْ آنـَسَ بِاللّهِ إِسْتَوْحَشَ مِنَ النّاسِ.»:
كسى كه با خدا مأنوس باشد، از مردم گريزان گردد.
38- خرابى مناره ها و كاخ ها
«إِذا قامَ الْقائِمُ أَمَرَ بِهَدْمِ الْمَنائِرِ وَ الْمَقاصيرِ الَّتى فِى الْمَساجِدِ.»:
هنگامى كه قائم(عليه السلام) قيام كند، دستور به خرابى مناره ها و كاخ هاى مساجد دهد.
39- نماز شب، سير شبانه
«إِنَّ الْوُصُولَ إِلَى اللّهِ عَزَّوَجَلَّ سَفَرٌ لا يُدْرَكُ إِلاّ بِامْتِطاءِ اللَّيْلِ.»:
وصول به خداوند عزّوجلّ، سفرى است كه جز با عبادت در شب حاصل نگردد.
40- ادبى بسنده
«كَفاكَ أَدَبًا تَجَنُّبُكَ ما تَكْرَهُ مِنْ غَيْرِكَ.»:
در مقام ادب براى تو همين بس كه آنچه براى ديگران نمىپسندى، خود، از آن دورى كنى.

Normal 0 false false false EN-US X-NONE FA ,helvetica,sans-serif;">family: arial,helvetica,sans-serif;">هشتم ربیع الاول سالروز شهادت پدر امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف، امام حسن عسکری علیه السلام را خدمت فرزند غایب از نظرشان تسلیت عرض می نماییم . عزای تنها امامي كه به حج مشرف نشد.

e="font-family: arial,helvetica,sans-serif;" mce_style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">

نگاهي به زندگاني امام و پيشواي يازدهم
فضايل اخلاقي امام عسكري(ع)
امام حسن عسگري عليه السلام در همه صفات پسنديده انساني و اخلاق و فضايل درحد كمال بوده است. آن امام والا مقام در عصر خويش بزرگوارترين، عابدترين، بردبارترين و محترم ترين افراد به شمار مي رفته و داراي انديشه بلند، زباني گويا و پرجاذبه و برخوردار از اخلاق نيك بوده اند. امام يازدهم شيعيان با مردم بسيار مهربان، و نسبت به ضعيفان و افراد تهي دست بسيار بخشنده بودند . او سالار قبيله ايثار، پيشواي مستضعفانِ خاك و مسجود فرشتگان افلاك بود . سلام سوخته دلانِ عطشان بر آن امام همام باد.

تنها امامي كه به حج مشرف نشد

بني العباس چنان بر امام سخت گرفتند و مانند پدرش امام هادي او را در پادگان سامرا تحت نظارت و مراقبت دائمي نگاه داشتند كه او در عمر مبارك خود نتوانست حتي براي يكبار هم كه شده به زيارت خانه خدا و قبر جد اطهرش در مدينه برود لذا تنها امامي است كه به مكه نرفته است و به بعضي از شيعيان خود هم پس از بر عهده گرفتن هزينه سفرشان وكالت مي­داد تا به نيابت از او به كربلا - كه برخلاف مكه و مدينه فاصله زيادي با سامرا نداشت - مشرف شوند و قبر جد غريبش امام حسين را زيارت كرده و از كربلا براي او تربت حسيني را به سوغات آوردند.
جوانترين امامي كه پس از جد خود امام جواد(ع ) كه درسن 25 سالگي به شهادت رسيد. درسال 260 قمري در سن 28 سالگي در سامرا كشته گرديد و در منزل مسكوني خود كه اكنون حرم و بارگاه او و پدر و خواهر و همسرش مي­باشد به خاك سپرده شد.

اين شهادت از عبرت­هاي تلخ تاريخ است. بني العباس كه با شعار الرضا من آل محمد، بني اميه را با شمشير ابومسلم ايراني از صحنه سياست بركنار كردند بيشتر از بني اميه كه در دشمني با آل پيامبر چيزي فروگذار نكردند امام كشتند.

و اين نشان مي­دهد كه نه تنها نبايد به ادعاها و شعارهاي ظاهري حاكمان وحكومتها اعتنا كرد، بلكه بايد در عمل هم رفتار و كردار آنها را در نظر داشت.

هم براين اساس است كه بعضي كه توفيق سفرهاي مكرر حج خانه خدا را دارند سعي مي­كنند يك حج خود را به نيابت از امام عسكري كه به حج نرفت انجام دهند تا بدينوسيله اداي احترامي به ساحت اين امام جوان كه گوهر تابناك و دُرّ يگانه خلقت يعني امام زمان را به عالم بشريت تقديم كرده است داشته باشند.

از امام عسكري تفسيري باقي مانده است كه البته همه قرآن نيست و هم اينكه منسوب به ايشان است. در تفسير آيه اول سوره مریم كهيعص در روايتي از امام آمده كه از ایشان هست به شرح ذیل می باشد : خداوند در اين آيه با رمز به فاجعه كربلا و تشنگي امام حسين اشاره كرده است  ك» مراد كربلاست،  «ه» يعني هلاكت يزيد، «ع» عطش حسين است، «ص» صبر حسين و يارانش

چرا شیعه سرداب را محترم می شمارد.

مسلمانان اين خانه و اين سرداب را محترم مي دارند؛ زيرا امامانشان در اين خانه زندگي مي كردند، و در همين خانه، امام ‌هادي(ع)، امام عسكري(ع) و نيز امام مهدي(ع) خداوند سبحان را عبادت مي كردند.

بر اساس تاريخ و روايات، امام مهدي(ع) از هنگام ولادت در اختفا به سر مي برد و بنا به مصالحي تولد و زندگي او آشكار نبود و بعد از رحلت پدر گرامي‌شان، غيبت صغراي آن حضرت، آغاز شد. امام مهدي(ع) بعد از نماز گزاردن بر پيكر پاك پدر و تدفين آن حضرت، وارد منزل شد و ديگر كسي آن حضرت را در اجتماع و در ميان مردم نديد.

خانه پدر بزرگوار آن حضرت در سامرا، دو قسمت داشت؛ يك سمت براي مردان و قسمت ديگر براي زنان، يك سرداب هم زير اتاق‌ها قرار داشت . كه در روز‌هاي گرم، اهل خانه در آن سرداب زندگي مي كردند.

اين سرداب، امروز در ضلع شمال غربي صحن‌هاي عسكريين عليهم السلام و در پانزده‌متري بقعه و حرم مطهر قرار دارد. اين صحن، به طول شصت و عرض بيست متر و داراي ايوان و شبستان مي‌باشد. روي سرداب، مسجدي وجود دارد كه به مسجد صاحب مشهور است. بر فراز سرداب، گنبدي كاشي‌كاري قرار دارد. بر مدخل ورودي سرداب، دري نصب شده كه به «باب الغيبة» معروف مي‌باشد و پشت آن، اتاق كوچكي به طول 2 متر عرض 5/1 متر وجود دارد كه به محل غيبت امام عصر عجل الله تعالي فرجه الشريف مشهور است. .

چاهي معروف به «چاه غيبت» نيز در گوشه همين اتاق وجود دارد؛ ولي در متون معتبر شيعي، به چاه غيبت يا محل غيبت حضرت مهدي عجل الله تعالي فرجه الشريف اشاره نشده است و بزرگان شيعه نيز به انكار آن پرداخته‌اند.
علت اين نامگذاري اين است كه چون عده‌اي از زائران در داخل سرداب، از حوضي كه محل وضوي امام هادي و عسكري عليهم السلام بوده به عنوان تبرك خاك بر مي‌داشتند كم كم به چاه غيبت معروف شد.

داستان غيبت حضرت مهدي(ع) در سرداب «سامرا» و زندگي كردن آن حضرت در اين مكان، دروغ و بهتاني بيش نيست و هيچ يك از بزرگان شيعه، چنين باوري ندارند
آن حضرت بنا به روايات در ميان مردم زندگي مي كند و در موسم حج حاضر مي شود، ولي مردم او را نمي شناسند.
مسلمانان هم اكنون اين خانه و اين سرداب را محترم مي دارد؛ زيرا امامانشان در اين خانه زندگي مي كردند، و در همين خانه، امام ‌هادي(ع)، امام عسكري(ع) و نيز امام مهدي(ع) خداوند سبحان را عبادت مي كردند.

اين يك امر معقول و طبيعي است كه به جهت علاقه مندي به پيشوا و رهبر ديني، آنچه متعلق به او است محترم داشته شود، در ميان تمامي اديان و مذاهب چنين است و شيعه از اين عشق و احترام به مكان‌هاي مقدس و مشاهد مشرفه دفاع مي كند و آن را از مصاديق «فِي بُيُوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَن تُرْفَعَ وَيُذْكَرَ فِيهَا اسْمُهُ يُسَبِّحُ لَهُ فِيهَا بِالْغُدُوِّ وَالْآصَالِ » مي داند

چهل حدیث از امام حسن عسكري (ع)

1- پرهيز از جدال و شوخى
«لا تُمارِ فَيَذْهَبَ بَهاؤُكَ وَ لا تُمازِحْ فَيُجْتَرَأَ عَلَيْكَ.»:
جدال مكن كه ارزشت مىرود و شوخى مكن كه بر تو دلير شوند.
2- تواضع در نشستن
«مَنْ رَضِىَ بِدُونِ الشَّرَفِ مِنَ الَْمجْلِسِ لَمْ يَزَلِ اللّهُ وَ مَلائِكَتُهُ يُصَلُّونَ عَلَيْهِ حَتّى يَقُومَ.»:
هر كه به پايين نشستن در مجلس خشنود باشد، پيوسته خدا و فرشته ها بر او رحمت فرستند تا برخيزد.
3- هلاكت در رياست و افشاگرى
«دَعْ مَنْ ذَهَبَ يَمينًا وَ شِمالاً، فَإِنَّ الرّاعِىَ يَجْمَعُ غَنَمَهُ جَمْعَها بِأَهْوَنِ سَعْى وَ إِيّاكَ وَ الاِْذاعَةَ وَ طَلَبَ الرِّياسَةِ، فَإِنَّهُما يَدْعُوانِ إِلَى الْهَلَكَةِ.»:
آن كه را به راست و چپ رود واگذار! به راستى چوپان، گوسفندانش را به كمتر تلاشى گِرد آوَرَد. مبادا اسرار را فاش كرده و سخن پراكنى كنى و در پىرياست باشى، زيرا اين دو، آدمى را به هلاكت مىكشانند.
4- گناهى كه بخشوده نشود
«مِنَ الذُّنُوبِ الَّتى لا تُغْفَرُ : لَيْتَنى لا أُؤاخَذُ إِلاّ بِهذا. ثُمَّ قالَ: أَلاِْشْراكُ فِى النّاسِ أَخْفى مِنْ دَبيبِ الَّنمْلِ عَلَى الْمَسْحِ الاَْسْوَدِ فِى اللَّيْلَةِ الْمُظْلِمَةِ.»:
از جمله گنـاهانى كـه آمرزيده نشود ايـن است كه [آدمى ] بگويد: اى كاش مرا به غير از اين گناه مؤاخذه نكنند. سپس فرمود: شرك در ميان مردم از جنبش مورچه بر روپوش سياه در شب تار نهانتر است.
5- نزديكتر به اسم اعظم
«بِسْمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحيمِ أَقْرَبُ إِلَى اسْمِ اللّهِ الاَْعْظَمِ مِنْ سَوادِ الْعَيْنِ إِلى بَياضِها.»:
«بسم اللّه الرّحمن الرّحيم» به اسم اعظم خدا، از سياهى چشم به سفيدىاش نزديكتر است.
6- دوستى نيكان و دشمنى بدان
«حُبُّ الاَْبْرارِ لِلاَْبْرارِ ثَوابٌ لِلاَْبْرارِ، وَ حُبُّ الْفُجّارِ لِلاَْبْرارِ فَضيلَةٌ لِلاَْبْرارِ، وَ بُغْضُ الْفُجّارِ لِلاَْبْرارِ زَيْنٌ لِلاَْبْرارِ، وَ بُغْضُ الاَْبْرارِ لِلْفُجّارِ خِزْىٌ عَلَى الْفُجّارِ.»:
دوستى نيكان به نيكان، ثوابست براى نيكان. و دوستى بدان به نيكان، فضيلت است براى نيكان. و دشمنى بدان با نيكان، زينت است براى نيكان. و دشمنى نيكان با بدان، رسوايى است براى بدان.
7- سلام نشانه تواضع
«مِنَ التَّواضُعِ أَلسَّلامُ عَلى كُلِّ مَنْ تَمُرُّ بِهِ، وَ الْجُلُوسُ دُونَ شَرَفِ الَْمجْلِسِ.»:
از جمله تواضع و فروتنى، سلام كردن بر هر كسى است كه بر او مىگذرى، و نشستن در پايين مجلس است.
8- خنده بيجا
«مِنَ الْجَهْلِ أَلضِّحْكُ مِنْ غَيْرِ عَجَب.»:
خنده بيجا از نادانى است.
9- همسايه بد
«مِنَ الْفَواقِرِ الَّتى تَقْصِمُ الظَّهْرَ جارٌ إِنْ رَأى حَسَنَةً أَطْفَأَها وَ إِنْ رَأى سَيِّئَةً أَفْشاها.»:
از بلاهاى كمرشكن، همسايه اى است كه اگر كردار خوبى را بيند نهانش سازد و اگر كردار بدى را بيند آشكارش نمايد.
10- پندى گويا و جامع
«أُوصيكُمْ بِتَقْوَى اللّهِ وَ الْوَرَعِ فى دينِكُمْ وَالاِْجْتَهادِ لِلّهِ وَ صِدْقِ الْحَديثِ وَ أَداءِ الأَمانَةِ إِلى مَنِ ائْتَمَنَكُمْ مِنْ بَرٍّ أَوْ فاجِر وَ طُولُ السُّجُودِ وَ حُسْنِ الْجَوارِ. فَبِهذا جاءَ مُحَمَّدٌ(صلى الله عليه وآله وسلم) صَلُّوا فى عَشائِرِهِمْ وَ اشْهَدُوا جَنائِزَهُمْ وَ عُودُوا مَرْضاهُمْ وَ أَدُّوا حُقُوقَهُمْ، فَإِنَّ الرَّجُلَ مِنْكُمْ إِذا وَرَعَ فى دينِهِ وَ صَدَقَ فى حَديثِهِ وَ أَدَّى الاَْمانَةَ وَ حَسَّنَ خُلْقَهُ مَعَ النّاسِ قيلَ: هذا شيعِىٌ فَيَسُرُّنى ذلِكَ. إِتَّقُوا اللّهَ وَ كُونُوا زَيْنًا وَ لا تَكُونُوا شَيْنًا، جُرُّوا إِلَيْنا كُلَّ مَوَدَّة وَ ادْفَعُوا عَنّا كُلَّ قَبيح، فَإِنَّهُ ما قيلَ فينا مِنْ حَسَن فَنَحْنُ أَهْلُهُ وَ ما قيلَ فينا مِنْ سُوء فَما نَحْنُ كَذلِكَ.»:
لَناحَقٌّ فى كِتابِ اللّهِ وَ قَرابَةٌ مِنْ رَسُولِ اللّهِ وَ تَطْهيرٌ مِنَ اللّهِ لا يَدَّعيهِ أَحَدٌ غَيْرُنا إِلاّ كَذّابٌ. أَكْثِرُوا ذِكْرَ اللّهِ وَ ذِكْرَ الْمَوْتِ وَ تِلاوَةَ الْقُرانِ وَ الصَّلاةَ عَلَى النَّبِىِّ(صلى الله عليه وآله وسلم)فَإِنَّ الصَّلاةَ عَلى رَسُولِ اللّهِ عَشْرُ حَسَنات، إِحْفَظُواما وَصَّيْتُكُمْ بِهِ وَ أَسْتَوْدِعُكُمُ اللّهَ وَ أَقْرَأُ عَلَيْكُمْ السَّلامَ.»:
شما را به تقواى الهى و پارسايى در دينتان و تلاش براى خدا و راستگويى و امانتدارى درباره كسى كه شما را امين دانسته ـ نيكوكار باشد يا بدكار ـ و طول سجود و حُسنِ همسايگى سفارش مىكنم. محمّد(صلى الله عليه وآله وسلم)براى همين آمده است. در ميان جماعت هاى آنان نماز بخوانيد و بر سر جنازه آنها حاضر شويد و مريضانشان را عيادت كنيد. و حقوقشان را ادا نماييد، زيرا هر يك از شما چون در دينش پارسا و در سخنش راستگو و امانتدار و خوش اخلاق با مردم باشد، گفته مىشود: اين يك شيعه است، و اين كارهاست كه مرا خوشحال مىسازد. تقواى الهى داشته باشيد، مايه زينت باشيد نه زشتى، تمام دوستى خود را به سوى ما بكشانيد و همه زشتى را از ما بگردانيد، زيرا هر خوبى كه درباره ما گفته شود ما اهل آنيم و هر بدى درباره ما گفته شود ما از آن به دوريم. در كتاب خدا براى ما حقّى و قرابتى از پيامبر خداست و خداوند ما را پاك شمرده، احدى جز ما مدّعى اين مقام نيست، مگر آن كه دروغ مىگويد. زياد به ياد خدا باشيد و زياد ياد مرگ كنيد و زياد قرآن را تلاوت نماييد و زياد بر پيغمبر(صلى الله عليه وآله وسلم) سلام و تحيّت بفرستيد. زيرا صلوات بر پيامبر خدا(صلى الله عليه وآله وسلم) ده حسنه دارد. آنچه را به شما گفتم حفظ كنيد و شما را به خدا مىسپارم، و سلام بر شما.
11- انديشه در كار خدا
«لَيْسَتِ الْعِبادَةُ كَثْرَةَ الصِّيامِ وَ الصَّلوةِ وَ إِنَّما الْعِبادَةُ كَثْرَةُ التَّفَكُّرِ فى أَمْرِ اللّهِ.»:
عبادت كردن به زيادى روزه و نماز نيست، بلكه [حقيقتِ] عبادت، زياد در كار خدا انديشيدن است.
12- پليدى خشم
«أَلْغَضَبُ مِفْتاحُ كُلِّ شَرٍّ.»:
خشم و غضب، كليد هر گونه شرّ و بدى است.
13- ويژگى هاى شيعيان
«شيعَتُنا الْفِئَـةُ النّاجِيَةُ وَالْفِرْقَةُ الزّاكِيَةُ صارُوا لَنا رادِئًا وَصَوْنًا وَ عَلَى الظَّلَمَةِ أَلَبًّا وَ عَوْنًا سَيَفْجُرُ لَهُمْ يَنابيعُ الْحَيَوانِ بَعْدَ لَظْىِ مُجْتَمَعِ النِّيرانِ أَمامَ الرَّوْضَةِ.»:
پيروان ما، گروه هاى نجات يابنده و فرقه هاى پاكى هستند كه حافظان [آيين] مايند، و ايشان در مقابل ستمكاران، سپر و كمككار ما [هستند]. به زودى چشمه هاى حيات [منجىِ بشريّت] بعد از گدازه توده هاى آتش! پيش از ظهور براى آنان خواهد جوشيد.
14- ناآرامى كينه توز
«أَقَلُّ النّاسِ راحَةً أَلْحُقُودُ.»:
كينه توز ، ناآرامترينِ مردمان است.
15- پارساترين مردم
«أَوْرَعُ النّاسِ مَنْ وَقَفَ عِنْدَ الشُّبْهَةِ، أَعْبَدُ النّاسِ مَنْ أَقامَ عَلَى الْفَرائِضِ أَزْهَدُ النّاسِ مَنْ تَرَكَ الْحَرامَ، أَشَدُّ النّاسِ اجْتَهادًا مَنْ تَرَكَ الذُّنُوبَ.»:
پارساترين مردم كسى است كه در هنگام شبهه توقّف كند. عابدترين مردم كسى است كه واجبات را انجام دهد. زاهدترين مردم كسى است كه حرام را ترك نمايد. كوشننده ترين مردم كسى است كه گناهان را رها سازد.
16- وجود مؤمن
«أَلْمُؤْمِنُ بَرَكَةٌ عَلَى الْمُؤْمِنِ وَ حُجَّةٌ عَلَى الْكافِرِ.»:
مؤمن براى مؤمن ،بركت و بر كافر، اتمام حجّت است.
17- محصول اعمال
«إِنَّكُمْ فى آجال مَنْقُوصَة وَ أَيّام مَعْدُودَة وَ الْمَوْتُ يَأْتى بَغْتَةً، مَنْ يَزْرَعْ خَيْرًا يَحْصِدُ غِبْطَةً وَ مَنْ يَزْرَعْ شَرًّا يَحْصِدُ نِدامَةً، لِكُلِّ زارِع ما زَرَعَ لا يُسْبَقُ بَطىءٌ بِحَظِّهِ، وَ لا يُدْرِكُ حَريصٌ ما لَمْ يُقَدَّرُ لَهُ، مَنْ أُعْطِىَ خَيْرًا فَاللّهُ أَعْطاهُ، وَ مَنْ وُقِىَ شَرًّا فَاللّهُ وَقاهُ.»:
شما عمر كاهنده و روزهاى برشمرده اى داريد، و مرگ به ناگهان مىآيد، هر كس تخم خيرى بكارد به خوشى بِدْرَوَد، و هر كس تخم شرّى بكارد به پشيمانى بِدْرَوَد. هر كه هر چه بكارد همان براى اوست. كُندكار را بهره از دست نرود و آزمند آنچه را مقدرّش نيست در نيابد، هر كه به خيرى رسد خدايش داده، و هر كه از شرّى رهد خدايش رهانده.
18- شناخت احمق و حكيم
«قَلْبُ الأَحْمَقِ فى فَمِهِ وَ فَمُ الْحَكيمِ فى قَلْبِهِ.»:
قلب احمق در دهان او و دهان حكيم در قلب اوست.
19- تلاش براى رزق مقدّر
«لا يَشْغَلْكَ رِزْقٌ مَضْمُونٌ عَنْ عَمَل مَفْرُوض.»:
رزق و روزىِ ضمانت شده، تو را از كار واجب باز ندارد.
20- عزّتِ حقگرايى
«ما تَرَكَ الْحَقَّ عَزيزٌ إِلاّ ذَلَّ، وَلا أَخَذَ بِهِ ذَليلٌ إِلاّ عَزَّ.»:
هيچ عزيزى حقّ را رها نكند، مگر آن كه ذليل گردد و هيچ ذليلى به حقّ نياويزد، مگر آن كه عزيز شود.
21- دوست نادان
«صَديقُ الْجاهِلِ تَعَبٌ.»:
دوست نادان، مايه رنج است.
22- بهترين خصلت
«خَصْلَتانِ لَيْسَ فَوْقَهُما شَىْءٌ: أَلاِْيمانُ بِاللّهِ وَ نَفْعُ الاِْخْوانِ.»:
دو خصلت است كه بهتر و بالاتر از آنها چيزى نيست:ايمان به خدا و سود رساندن به برادران.
23- نتيجه جسارت بر پدر
«جُرْأَةُ الْوَلَدِ عَلى والِدِهِ فى صِغَرِهِ تَدْعُوا إِلَى الْعُقُوقِ فى كِبَرِهِ.»:
جرأت و دليرى فرزند بر پدرش در كوچكى، سبب عاقّ و نارضايتى پدر در بزرگى مىشود.
24- بهتر از حيات و بدتر از مرگ
«خَيْرٌ مِنَ الْحَياةِ ما إِذا فَقَدْتَهُ أَبْغَضْتَ الْحَياةَ وَ شَرُّ مِنَ الْمَوْتِ ما إِذا نَزَلَ بِكَ أَحْبَبْتَ الْمَوْتَ.»:
بهتر از زندگى چيزى است كه چون از دستش دهى، از زندگى بدت آيد، و بدتر از مرگ چيزى است كه چون به سرت آيد مرگ را دوست بدارى.
25- وابستگى و خوارى
«ما أَقْبَحَ بِالْمُؤْمِنِ أَنْ تَكُونَ لَهُ رَغْبَةٌ تُذِلُّهُ.»:
چه زشت است براى مؤمن، دلبستگى به چيزى كه او را خوار دارد.
26- نعمت بلا
«ما مِنْ بَلِيَّة إِلاّ وَ لِلّهِ فيها نِعْمَةٌ تُحيطُ بِها.»:
هيچ بلايى نيست، مگر اين كه در آن از طرف خدا نعمتى است.
27- اكرام بدون افراط
«لا تُكْرِمِ الرَّجُلَ بِما يَشُقُّ عَلَيْهِ.»:
هيچ كس را طورى اكرام مكن كه بر او سخت گذرد.
28- ارزش پند پنهان
«مَنْ وَعَظَ أَخاهُ سِرًّا فَقَدْ زانَهُ، وَ مَنْ وَعَظَهُ عَلانِيَةً فَقَدْ شانَهُ.»:
هر كه در نهان، برادر خود را پند دهد او را آراسته، و هر كه آشكارا برادرش را پند دهد او را كاسته.
29- تواضع و فروتنى
«أَلتَّواضُعُ نِعْمَةٌ لا يُحْسَدُ عَلَيْها.»:
تواضع و فروتنى، نعمتى است كه بر آن حسد نبرند.
30- سختى تربيت نادان
«رِياضَةُ الْجاهِلِ وَ رَدُّ المُعْتادِ عَنْ عادَتِهِ كَالْمُعْجِزِ.»:
پرورش دادن نادان و ترك دادن معتاد از عادتش، مانند معجزه است.
31- شادى بيجا
«لَيْسَ مِنَ الأَدَبِ إِظْهارُ الْفَرَحِ عِنْدَ الَْمحْزُونِ.»:
اظهار شادى نزد غمديده، از بىادبى است.
32- جمال ظاهر و باطن
«حُسْنُ الصُّورَةِ جَمالُ ظاهر، وَ حُسْنُ الْعَقْلِ جَمالُ باطِن.»:
صورت نيكو، زيبايى ظاهرى است،و عقل نيكو، زيبايى باطنى است.
33- كليد تمام گناهان
«جُعِلَتِ الْخَبائِثُ فى بَيْت وَ جُعِلَ مِفْتاحُهُ الْكَذِبَ.»:
تمام پليدى ها در خانه اى قرار داده شده و كليد آن دروغگويى است.
34- چشم پوشى از لغزش و يادآورى احسان
«خَيْرُ إِخْوانِكَ مَنْ نَسِىَ ذَنْبَكَ وَ ذَكَرَ إِحْسانَكَ إِلَيْهِ.»:
بهترين برادران تو كسى است كه خطايت را ناديده گيرد و احسانت را يادآور شود.
35- مدح نالايق
«مَنْ مَدَحَ غَيْرَالمُسْتَحِقِّ فَقَدْ قامَ مَقامَ المُتَّهَمِ.»:
هر كه نالايقى را ثنا گويد، خود در موضعِ اتّهام قرار گيرد.
36- راه دوست يابى
«مَنْ كانَ الْورَعُ سَجِيَّتَهُ، وَ الْكَرَمُ طَبيعَتَهُ، وَ الْحِلْمُ خُلَّتَهُ كَثُرَ صَديقُهُ.»:
كسى كه پارسايى خوى او، و بخشندگى طبيعت او، و بردبارى خصلت او باشد دوستانش بسيار شوند.
37- انس با خدا
«مَنْ آنـَسَ بِاللّهِ إِسْتَوْحَشَ مِنَ النّاسِ.»:
كسى كه با خدا مأنوس باشد، از مردم گريزان گردد.
38- خرابى مناره ها و كاخ ها
«إِذا قامَ الْقائِمُ أَمَرَ بِهَدْمِ الْمَنائِرِ وَ الْمَقاصيرِ الَّتى فِى الْمَساجِدِ.»:
هنگامى كه قائم(عليه السلام) قيام كند، دستور به خرابى مناره ها و كاخ هاى مساجد دهد.
39- نماز شب، سير شبانه
«إِنَّ الْوُصُولَ إِلَى اللّهِ عَزَّوَجَلَّ سَفَرٌ لا يُدْرَكُ إِلاّ بِامْتِطاءِ اللَّيْلِ.»:
وصول به خداوند عزّوجلّ، سفرى است كه جز با عبادت در شب حاصل نگردد.
40- ادبى بسنده
«كَفاكَ أَدَبًا تَجَنُّبُكَ ما تَكْرَهُ مِنْ غَيْرِكَ.»:
در مقام ادب براى تو همين بس كه آنچه براى ديگران نمىپسندى، خود، از آن دورى كنى.

; mso-fareast-font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-theme-font:minor-fareast; mso-hansi-font-family:Calibri; mso-hansi-theme-font:minor-latin;} –>

28 ماه صفر سالروز رحلت اشرف مخلوقات وکریمترین موجود عالم امکان وکائنات حضرت محمد (ص) و سبط اکبرش حضرت امام حسن مجتبی (ع) بر امام زمان مهدی موعود عجج ونائب برحقش امام خامنه ای و امت شیعه تسلیت وتهزیت باد.

پیامبر اکرم (ص) فرمودند: محبوبترین مردم نزد من فرزندم حسن می باشد. که از نظر خلق وخُلق شبیه ترین به من است.

بسیج مدرسه عشق است عشق به ولی فقیه ،عشق به راه پاک شهداء، عشق به اخلاص در عمل، وعشق به فداکاری وجانبازی عاشقان در برابر معشوقشان ،آخرراه سعادت از همین بزرگ راه تاریخ میگذردوغیر این نیست.

فرارسیدن هفته مقدس بسیج وپیمان دوباره با شهدای عزیزمان بر رهبر عظیم انقلاب حضرت آیة الله  خامنه ای وخانواده معظم شهداء وملت شریف ایران مبارک باد.

از آنجایی که امام حسین در برابر خداوند عشق بازی میکند ،وباتحمل بالای صبر وایثار ومقاومت ،حتی از بچه شش ماهه اش میگذرد ،وتمام همتش را می کند تا مردم حتی دشمنانش ،نجات پیدا کنند؛ ودر این مصیبت بزرگ  وجهاد نابرابر در روز عاشورا،خداوند در مقابل وعده جه اجر وپاداشی به او میدهد؟

از خوانندگان محترم تقاضا می شود نظریه های زیبای خود را در این زمیته ارسال نموده تا با جمع بندی آنها یک نظر خوب وزیبا وبا دلیل واستدلال ارائه شود.

شهادت بزرگ مرد تاریخ وکوه صبر وپایداری حضرت امام سجاد علیه السلام بر امام زمان مهدی موعود عجج و نائب بر حقش رهبر معظم انقلاب حضرت امام خامنه ای و تمام شیعیان جهان تسلیت باد.

روزگار عجیبی است،،،بعضی ها امام گذشته را عاشقند نه امام حاضر را…میدانی چرا؟

زیرا امام گذشته را هرگونه که بخواهند تفسیر میکنند اما امام حاضر را باید فرمان ببرند.اینگونه بود که کوفیان عاشورا را رقم زدند.

e="font-size: 9.0pt;">

آیت ا… شيخ جعفر شوشتری(ره) در کتاب ارزشمند خود، خصایص الحسینی ویژگیهای مجالس حضرت سيد الشهدا امام حسین عليه السلام را با توجه به احادیث و روایات این گونه بیان می کند :
1. جایگاه درود فرستادن خدا بر برپادارندگان و سوگواران آن مجلس است.
2. جایگاه گرد هم آیی فرشتگان تقرب یافته است.
3. جایگاه دست یافتن به دعای پیامبر و جانشینش حضرت علی و حضرت زهرا و امام حسین صلوات ا… علیهم اجمعین میباشد.
4. جایگاه مورد توجه و رحمت آمیز امام حسین است.
5. جایگاه بیان سخنان و گفتارهای آن حضرت در میان سوگواران گرد هم آمده است.
6. جایگاهی که امام صادق بدان عشق می ورزد.
7. جایگاهی که در فرازمندی بسان عرفه است.
8. جایگاهی که در پاکی بسان مشعر الحرام است.
9. جایگاهی که در قداست بسان حطیم (فاصله میان حجرالاسود و در کعبه است).
10. جایگاهی که در عظمت و پاکی بسان جایگاه طواف خانه خداست.
11. جایگاهی که در معنویت بسان حرم امام حسین علیه السلام است.
12. جایگاهی که فرو نشاننده آتش های شعله ور دوزخ است.
13. جایگاهی که سرچشمه آب حیات در سرای بهشت است.
14. مجلسی که به مجالسی پیوند می خورد که آغازش پیش از آفرینش و پایانش روز رستاخیز است.

آری مجلسی که به نام امام حسین علیه السلام برگزار می شود دارای این ویژگی ها می باشد. بیاییم قدر و منزلت این گونه مجالس را بهتر بدانیم و با معرفت و محبت نسبت به امام حسین (ع) در هرچه بهتر برگزار کردن این مجالس کوشا باشیم

سالروزمیلاد با سعادت دهمین اختر تابناک آسمان ولایت و امامت حضرت علی النقی علیه السلام بر ساحت مقدس امام زمان (ع) ورهبر معظم انقلاب وتمام شیعیان جهان مبارک.