در محفل سوگ تو، اشک‏ ها زودتر از هر دعایی به سویِ آسمان می‏ روند، لحظه‏ ها به انتظار دیدار جمالِ دل آرایت در بغضِ ثانیه‏ ها می ‏تپند، گل‏ های سجّاده ات، محراب را بوسه می‏ زنند، جبرییل، چون شمع، بیقرارانه می‏ سوزد و صدایِ گریه‏ های مداوم، در و دیوار را غرق در ماتم می‏کند.

    پله پله تا خدا رفتنت را ستاره‏ ها در گوش زمین نجوا کردند؛ آن گاه که عرش، تو را در هاله ‏ای از نور، به سوی معراج دل باختگان بُرد.

جواد الائمه! بعد از تو، دنیا سرگردان است و شادمانی رنگ باخته، شهادت به مقامِ والایت غبطه می‏ خورد و دل‏ های سوگوار، جز اشک و آه، حرفی ندارند.