بار دیگر پنجم صفر فرا رسید و دوباره بوی عطر یاس به خاطرشهادت دختری سه ساله در خرابه های شام به مشام می رسد؛ دختری که بخ خاطر عشق وعلاقه به پدر جانش را ستمگران وظالمان زمان در اوج کودکی اش قاپیدند ومانند مادر گرانقدرش فاطمه زهرا با پهلوی شکسته وصورتی ارغوانی به دیدار معبود حق شتافت در حالی که یک دنیا عشق دیدار پدر در دلش سرازیر بود.

نمی دانم جنسش از نور بود یا انسان ، یا یک شیشه نازک به نام رقیه یا فاطمه یا هرنامی که والدینش براوگذاشتند. او طاقت بریده شدن سرهای برادران وپدرش را نداشت او طاقت کتک خوردن عمه را نداشت و دیدن سرهای بالای نیزه  آن هم از عموی مهربان وبااحساسش رانداشت اوزجر اسارت وگم در بیابان برهوت وتاریک در نصفه های شب رانداشت وبه جای دست مهربان نوازش ، رقص شلاق های ستمگران اورا  بربدن کوچک ونازش احساس می کرد.واز همه سخت تر دیدن کودکان شامی که او را به خاطر بی پدری سرزنش کرده واو را یتیم بی نوای خارجی می خواندند….واین همه عتاب وبرحرمتی حق دختری سه نیست.او نور بود واز جنس نور هم ماند.

شهادت حضرت رقیه بنت الحسین (علیه السلام) برساحت مقدس امام زمان ومقام معظم رهبری وامت اسلام تسلیت.