شهید حاج سید مجتبی علمدار
هنگامی که همراه نسیم سحری نوای روح بخش اذان صبح در 11 دی ماه سال 1345 در کوچه پس کوچه های شهرستان ساری طنین انداز شد« سید مجتبی» چشم به جهان گشودو خانواده علمدار با تولد دومین فرزندش بار دیگر سبز پوش شد.
سید مجتبی با حضور در عملیات های مختلف چندین بار مجروح شد ولی بیشتر اوقات بدون مراجعه به پژشک زخمهایش را درمان می¬کرد. در عملیات والفجر8 شیمیایی شد.
سید در طول دوران دفاع مقدس بر اثر مجروحیت های مختلف طحال وبخشی از روده خود را از دست داده وبه دلیل میگرن عصبی ومیکروبی که در گلویش وجود داشت هر سال تقریباً از از اوایل زمستان به شدت بیمار می¬شد.
او مداح اهل بیت بود، همیشه مراسم را با نام حضرت مهدی (عج) شروع می¬کرد ودر حالیکه به امام حسین (ع) ارادت خاصی داشت، مظلومیت آن خاندان را فریاد بر می¬آورد.
بیت الزهرا مسجد جامع، امام زاده یحیی ، مصلی امام خمینی، هیأت عاشقان کربلا ومنازل شهدا همیشه با نفس گرم حاج سید مجتبی معطر می¬شد وبچه¬ها نسز با صوت داودیش مداحی را می¬آموختند. وی از دیگران بسیار دستگیری می¬نمود. نماز شبهایش همیشه بر قرار بود وزیارت عاشورایش ترک نمی¬شد وذکر یا زهرا همیشه برلبانش بود.
حاج سید مجتبی علمدار در اوائل دی ماه 1375 به دلیل جراحت شیمیایی روانه بیمارستان شده و در قسمت ایزوله بستری گشت و بعد از یک هفته بی هوشی کامل هنگام اذان مغرب روز یازدهم دی ماه نماز عشق را با اذان ملکوتیان قامت بست ودر محراب شهادت به اقامه ایستاد.